کاری به درست و غلط بودن خبر ندارم و به هر حال هر دو گروه بسیار عزیزند و باید برای خانوادههایشان کاری در شأن آنها انجام شود که انشاءا... میشود. اما شاید اگر ماجرای نفتکش سانچی نبود، کسی دوباره یاد آتشنشانهای فداکار نمیافتاد که به خاطر جان و مال دیگران، جان خود را از دست دادند. به طور کلی این فراموشکاری یکی از مشکلات همیشگی ماست که نمونهاش را بارها و بارها در ورزش هم دیدهایم. چه بسیار قهرمانانی که پرچم ایران را در رشتههای مختلف بالا برده و افتخار کسب کردهاند اما با گذشت ماهها و شاید سالها هنوز پاداشی که قول داده شده بود را دریافت نکردهاند. در فوتبال فلان مربی که همه تعصبش را تأیید میکرده و میکنند، هنوز بابت یک دهه قبل طلب دارد. یعنی وقتی دوغ خانواده ۸۰۰ تومان بود، ۱۰۰ میلیونِ طرف را ندادند و حالا که دوغ خانواده ۳۸۰۰ تومان شده، میخواهند ۵۰ میلیون همان پول را به او بدهند تا با افتخار به هواداران عزیز (که به نوعی ابزار میشوند) بگویند ما همه پروندههای شکایتی را بستیم. بعد هم که طرف به AFC شکایت میکند تا حق زن و بچهاش را بگیرد، یکسری اراذل و اوباش به او فحش میدهند که آهای! تو غلط کردی در این شرایط حساس! تیم را به حاشیه بردی.

به هر حال این گوشهای از سیستم مریض و معیوب باشگاهداری در ایران است. سیستمی که ۳۰ سال پیش وجود داشت و ۳۰ سال بعد هم با این مدل باشگاهداری دولتی وجود خواهد داشت.