متأسفانه این تنها توصیفی است که از اتفاقات بازیهای هفته بیستم لیگ برتر داریم. در تهران بازیکن و داور با هم درگیر میشوند و سرمربی و تصویربردار به هم میپرند، در تبریز تماشاگرانی که از دست تماشاگرنماهای پایتخت ناراحت هستند، به غلط حرص خود را سر اسطورهای که ناسلامتی همزبانشان است، خالی میکنند و در مشهد بازیکنان دو تیم انواع و اقسام حرفهای رکیک را علیه هم به کار میبرند و مربی و سرپرست و... به وسط زمین میدوند و جنجال درست میکنند تا در هفتهای که نه استقلال به پیروزی رسید و نه پرسپولیس و تراکتورسازی، بازی هر سه تیم پر از حواشی باشد.
نه از حاشیه میترسیم و نه با هیجان و جذابیت مشکل داریم و همچنان روی حرف خودمان ماندهایم که یک مقدار هیجان، کسی را نمیکشد اما آنچه ما را میترساند و بد هم میترساند، این عصبیت نهادینه شده در رفتارهای اهالی فوتبال است که این ورزش محبوب را بیشتر از چشم مردم میاندازد. از تماشاگر تا داور، از مربی تا بازیکن همه میخواهند حرفشان را با دعوا و فریاد به کرسی بنشانند و نمیخواهند باور کنند در هزار سوم هرگز حق را به کسی نمیدهند که رگ گردنش بیشتر متورم میشود. برای گرفتن حق، باید منطق و استدلال داشت اما اینجا همه میخواهند با صدای بلند، داد بزنند!
