چه بخواهیم و چه نخواهیم نتایج تیمهای باشگاهی ما در آسیا با نتایج تیم ملی مقایسه میشود. تیم ملی با کیروش در مقدماتی جام جهانی ۲ بار قطر را برد و هیچ گلی هم نخورد البته تیم ما نه تنها از قطر گل نخورد بلکه از کره و ازبکستان و... هم گلی دریافت نکرد و راحت به جام جهانی رفت. اگر الدحیل کلی ستاره گرانقیمت خارجی دارد، طبعاً تیم ملی قطر هم ستارههای خارجی دارد که تابعیت قطری گرفتهاند پس نمیتوان گفت امثال الدحیل و السد و الغرافه قویتر از تیم ملی قطر هستند. تازه قطر میزبان جام جهانی 2022بود و قطریها کلی سرمایهگذاری کردند که به جام 2018 هم برسند اما رفت و برگشت به تیم ملی ایران باختند و...
با تمام این اوصاف کار تیمهای ایرانی در آسیا تازه شروع شده و بعد از ذوبآهن و تراکتور منتظریم تا امروز پرسپولیس نسفقرشی را در آزادی گلباران کند و استقلال هم در قطر نتیجه آبرومندانهای مقابل الریان بگیرد. فراموش نکنیم که شاگردان برانکو بعد از این بازی باید با السد و الوصل بازی کنند و استقلال هم کار بسیار سختی مقابل امثال الهلال و العین دارد. اما اینکه انتظار داشته باشیم حداقل یکی از این ۴ تیم به فینال آسیا برسد اصلاً انتظار زیادی نیست. وقتی تیم ملی به قول آقای مایلیکهن با همین گشت و گذارهای کیروش و اسکی رفتنش راحت به جام جهانی میرسد و به عنوان تیم اول آسیا راهی روسیه میشود چرا مثلاً استقلال و پرسپولیس که الحمدلله با دلار 4800 تومانی کلی بازیکن و مربی خارجی دارند، نباید به فینال آسیا برسند؟ واقعاً چرا؟
