به غیر از پرسپولیس که شرایط بهتری در فوتبال ایران نسبت به سایر تیمها دارد و در خانه موفق شد ۳ گل به حریف ازبک خود بزند، تیمهای استقلال، ذوبآهن و تراکتورسازی خوب کار نکردند. اگرچه استقلال موفق شد الریان را در قطر متوقف کند ولی چه بسا اگر تیم قطری با اخراج تاباتا کاپیتان خود ۱۰ نفره نمیشد، تیم شفر این بازی را واگذار کرده بود و این موضوعی است که هم شفر و هم لادروپ سرمربی الریان به آن اذعان داشتند. ذوبآهن هم با وجود اینکه مقابل الدحیل گل اول را زد ولی در ادامه توان آسیایی خود را نشان نداد و ۳ گل پذیرا شد. همچنین تراکتورسازی تبریز که با یک گل مغلوب حریف عربستانیها شد و شب تلخی برایش رقم خورد. کسب یک برد، یک تساوی و ۲ باخت در هفته اول اگر خیلی هم بد نباشد، خوب هم نیست. تازه شاید اگر پرسپولیس در هفته اول میزبان نبود و در خانه حریف بازی میکرد، نمیتوانست برنده شود و مثل استقلال متوقف میشد. واقعیت این است که فوتبال آسیا چه در رده ملی و چه در رده باشگاهی دارد با سرعت جلو میرود. تیمهای عربی در غرب آسیا، تیمهای شرق آسیا و صدالبته تیمهای آسیای مرکزی مثل ازبکها سرمایهگذاری زیادی انجام میدهند و یکدوجین سرمربی و بازیکن بینالمللی جذب میکنند و با سرعت پیشرفت میکنند، این در حالی است که اوج خریدهای تیمهای ما بازیکنانی چون تیام و... هستند که نمیشود آنها را با اسنایدر، ژاوی و... مقایسه کرد. دورنمای فوتبال باشگاهی ما اصلاً خوب نیست. اگر هم تیم ملی ما در آسیا سرآمد همه تیمهاست، بیشتر به خاطر لژیونرهایی است که در خارج از کشور داریم وگرنه فوتبال ملی ما هم اگر فقط بخواهد از بازیکنان داخلی استفاده کند، قطعاً به مشکل میخورد.