روحمان خسته است و حالمان گرفته. ما يك ملتيم با يك تاريخ مشخص و هزاران درد مشترك. زندگيمان سخت شده و سلامتيمان به خطر افتاده است. آمار بالايي در سرطان، بيماريهاي روحي و رواني، تصادفات جادهاي، حوادث طبيعي و غيرطبيعي، قتل، دزدي، شرايط بد اقتصادي، اتفاقات تلخ در زمينه محيط زيست، آلودگي هواي كلانشهرها، گرد و غبار جنوب و غرب كشور، ناكاميهاي اجتماعي، اختلالات فرهنگي، افت ادب و هنر و مرگ اخلاق داريم. در روزهاي سختي به سر ميبريم و هر ماه، اخبار تلخي به گوش ميرسد. بهارمان با فوت تعدادي از هموطنان بر اثر سيل آغاز شد و بعد حوادث ديگر از راه رسيد؛ حادثه معدن يورت، قتل آتنا و بنيتا، زلزله كرمانشاه، آتش گرفتن كشتي سانچي و حالا هم سقوط هواپيما. دلمان گرفته و اين همه غم، ما را بس است. اين مردم نازنين، تاب و توان بيشتري براي پذيرش غمهاي بيشتر ندارند. در اين ميان شايد سينما، فوتبال و پديدههاي اجتماعي ديگر بتواند چسب زخمي بر اين همه آسيب باشد اما كافي نيست. يادمان باشد اگر مهران مديري در برنامه دورهمي از مهمانانش پرسيد: «آيا عميقاً احساس خوشبختي ميكنيد؟» و آنها پاسخ دادند: «بله، عميقاً!»، خدا را شكر كنيم كه حداقل يك نفر يا چند نفر در اين كشور، حالشان خوب است و دعا كنيم تمام اين غمها را با گذر زمان به دست فراموشي بسپاريم و با كمك هم، روزهاي بهتري بسازيم.