دیداری که بنا به دلایل بسیار اهمیت داشت و همه مشتاق بودند تا ببینند در این بازی چه اتفاقاتی رقم خواهد خورد اما در پایان بازی موضوعی که بیشتر از هر نکته و حاشیهای به چشم آمد بدون شک بازی بسیار خوب سپیدرود رشت و شاگردان علی کریمی بود. سپیدرودیها در این بازی هر آنچه در چنته داشتند رو کردند و در دقیقه به دقیقه بازی دویدند و دویدند و سر وجب به وجب زمین مبارزه کردند تا مجالی به سایپای بیشکست این روزها ندهند. بنابراین از این نمایش حیرتانگیز سپیدرود به سه نتیجه کلی رسیدیم؛ اول اینکه برای این مسابقه بازیکنان سپیدرود به خوبی از نظر روانی «تهییج» شده بودند و برای سه امتیاز این دیدار حاضر بودند تمام توان فنی و البته جسمی خود را بگذارند، موضوعی که رشتیها در هفتههای آینده هم به این «حس مسئولیتپذیری» محتاج هستند و دوم اینکه سپیدرود و هوادارانش پشت به پشت هم با تمام وجود فریاد زدند که قصد ماندن در لیگ برتر را دارند و نمیخواهند این شور و شوق لیگ برتری را از دست بدهند بنابراین باید این «فعل خواستن» آنها را به فال نیک گرفت و اما سوم و مهمتر از همه این بود که علی کریمی نشان داد تا در صورت تمرکز روی مربیگریاش و اصل مهم مربیگری «آرامش داشتن» تا چه اندازه میتواند به خود و تیمش کمک کند و سپیدرود را با این پشتوانه عظیم مردمیاش به سمت موفقیت رهنمون کند البته به شرط دور ماندن از هر موضوعی که تمرکز او روی مربیگری را برهم بزند و او را وارد حاشیه و جنجال کند.