به گزارش خبر ورزشی، در خصومت رژیم صهیونیستی علیه ایران که هیچ شکی وجود ندارد و هیچکس از جمله رسول خادم ناراحت از به رسمیت نشناختن این کشور اشغالگر نبود. حرف رسول خادم این بود که این سیاست باید به صراحت به اطلاع فدراسیون جهانی کشتی برسد و نمیشود هر بار به بهانهای مانع از رویارویی ورزشکاران دو کشور شد و از بس برای این عدم رویاروییها بهانه آورده شد که بهانهها تمام شدند!
بیتعارف حرف حرف درستی بود. الان در فوتبال تیمهای اروپایی به خوبی میدانند بازیکنان ایرانی بر اساس قوانین داخلی به کشور اسرائیل سفر نمیکنند و هیچگاه هم دیده نشده اروپایی از ایرانیها بخواهند این قانون را زیر پا بگذارند. البته همین تیمها از بازیکنان ایرانی انتظار دارند در بیرون از سرزمینهای اشغالی بازیکنان ایرانی تیمهای خود را در هر مصافی همراهی کنند حتی در بازی با تیمهای اسرائیلی.
اینکه چرا فوتبالیستها با اسرائیلیها بازی میکنند اما کشتیگیران نمیتوانند یک بحث دیگر است اما چرا خط قرمز کشتی ما صادقانه به فدراسیون جهانی گفته نمیشود؟ واقعا چرا؟ مگر ما مسلمان نیستیم و دین مبین اسلام به راستگویی تاکید ندارد حتی در شرایطی که صداقت به ضرر ما تمام شود؟ برو وسط تشک بباز که دستور بدتری است! یعنی حرف راست گفتن به فدراسیون جهانی کشتی این قدر سخت است؟ ما را یاد این جمله میاندازد که خوبی چه بدی داشت که نکردی! ما برای یک دروغ به فدراسیون جهانی کشتی باید هزاران دروغ هم بگوییم. چرا راستش را به فدراسیون جهانی نگوییم. باداد باد. هر اتفاقی قرار است بیافتاد. اگر مبارزه نکردن ورزشکاران ما با ورزشکاران کشور رژیم اشغالگر قدس جزء آرمانهای ماست باید این آرمان را فریاد بزنیم و به آن افتخار کنیم و حتی تاوانش را هم پس بدهیم. چرا پنهانکاری؟ چرا رسول خادم را قربانی کردیم؟
ما در دنیای امروز انرژی هستهای را فریاد زدیم، آیا نمیتوانیم یک حرف به این سادگی را به فدراسیون جهانی بگوییم. عربستانیها به راحتی ورزشکاران خود را از سفر به ایران منع کردهاند و اجازه نمیدهند تیمهای عربستانی به ایران سفر کنند آنوقت ما مصاحبه رسول خادم را عبور از خط قرمزها برمیشمریم و این منجر به استعفایش میشود.
از ما گفتن بود؛ استعفای رسول خادم استعفای قشنگی نیست.
