به گزارش خبر ورزشی، به نظر ما بحث بسیار خوبی است و میشود ساعتها در اینباره گفتوگو کرد و به نتیجه هم رسید. کارشناسان میگویند تیمها دو هفته قبل از آغاز رقابتهای جام جهانی تازه تشکیل میشوند و ملیپوشان خود را وادار به تمرین و حضور در اردوها میکنند اما آیا این مسئله، قیاس معالفارق با فوتبال ما نیست؟
در جام جهانی بهتر است کمی به فهرست تیم اسپانیا نگاه کنیم تا ببینیم با چه شرایطی در جام جهانی روسیه مواجه میشویم.
آلبا، سرخیو راموس، پیکه، هرناندز، دیگو کاستا و بسیاری از بازیکنان دیگر با این وضعیتی که در لیگهای اروپایی دارند و در حرفهایترین تیمهای دنیا توپ میزنند باید هم دو هفته قبل از جام جهانی در تمرینات تیم ملی حضور پیدا کنند.
این بازیکنان درسهای خود را در معتبرترین لیگهای دنیا آموختهاند و تیم ملی برای هر کدام از آنها جنبه هماهنگی دارد.
به فهرست تیم پرتغال نگاه کنیم؛ پپه، آندره گومز، ژائو ماریو، کریستیانتو رونالدو و... بازیکنانی هستند که نیازی به معرفی ندارند. از رونالدو هم لابد توقع نداریم 3 ماه قبل از جام جهانی به اردوی تیم ملی پرتغال برود اما درباره تیم خودمان چه فکری کردهایم؟
ماهها قبل از شروع جام جهانی تعدادی از ملیپوشان به صورت جسته و گریخته در تمرینات ریکاوری شرکت کردهاند. لیگ ایران در حد و اندازههای آسیاست و حتی ضعیفتر از لیگهای آسیایی آشنا.
لژیونرهای ما در بهترین تیمهای دنیا حضور ندارند. در لیگ ما تیمهایی را سراغ داریم که باشگاه فاقد آدرس است؛  تیمهایی که در حد یک باشگاه حرفهای نیستند و مربیانی که نیاز به یادگیری دارند. اینها واقعیتهایی است که باید با آن کنار بیاییم.
سطح دانش فوتبال ایران برای تقابل با تیمهایی که بازیکنانی مانند رونالدو و پیکه دارند تعریف نشده است.
چرا موضوعی به این سادگی را نمیتوانیم تحلیل کنیم؟ رفتن ملیپوشان ایرانی زودتر از موعد مقرر به اردوهای خارجی به این دلیل است که ما نیاز بیشتری به تمرین، تمرکز، آرامش روحی و روانی و همچنین اعلام هویت و موجودیت تیم ملی داریم.
ما خیلی بیشتر باید تمرین کنیم. خیلی زیادتر از حریفانمان در جام جهانی باید زحمت بکشیم. با دو هفته اردوی سرپایی و خارجی آیا میشود مقابل اسپانیا و پرتغال حتی برای 15 دقیقه فوتبال بازی کرد؟