یکی از کاستیهای سرشت بشری این است که تصور میکند هیچ چیز تغییر نمیکند، اندیشهها ابدی هستند و آنچه از کلام برمیآید، همچون خود کلام از گزند تحول در امان است و تغییری نمیپذیرد. در زمینههای مختلف اجتماعی و آن دسته که مقبولیت عامه دارند و در بین قشرهای مردمی فراگیر است، بیشتر در مسیر این تحولات قرار میگیرد و اگر جامعهای خود را با حرکت این تحولات و نونگری هماهنگ نکند، دچار عقبماندگی عامی و مردمی میشود. جامعه چین هیچ زمان نمیتوانست در همان تئوریها و دکترین مائو در دهه ۴۰ میلادی باقی بماند. سیر تحولات امروز، جامعه چین را در بالاترین سطح پیشرفت سیاسی و اقتصادی و ورزشی قرار داده است و از شرایط ارزیابی اولیه به سطح یک تحول محتوایی دست پیدا کرده است. مطلب آخر و پایانی سال ۱۳۹۶ را میخواستم درباره بهار و نوروز بنویسم اما به دلیل شرایط حاد ورزش ایران عزیزمان در تقابلهای جهانی با شعر سپهری شروع کردم تا شاید مسئولان بلندپایه نظام در این مقطع حساس و خاص، تجدید نظری در مقابلههای ورزشی انجام دهند.
مجادله سیاسی را در همان سطح بیرونی ورزش نگه داریم و ورزش را کمی جدا کنیم تا ترکشهای سیاست به بدنه ورزش برخورد نکند. ارزشهای ما در درون و ضمیر سیاست ما نهفته و باقی است و ورزش خیلی سادهتر و راحتتر بازی خود را باید رو انجام دهد، بدون پنهانکاری و سیاستزدگی و سیاستبازی! جهش درونی و بیرونی ورزش در همین رخدادها تجلی میکند تا به جامعه طراوت و زندگی بدهد و آواز حقیقت را در آن گوش دهیم. سیاست هر روز بازی جدیدی دارد و این تغییرات عمده سیاسی اگر قرار باشد روی پدیدهای چون ورزش تأثیر بگذارد، سنگ روی سنگ بند نمیشود. ورزش نمیتواند با جریانات متغیر سیاست اینسو و آنسو برود. اگر المپیک و ورزش بیش از یک قرن پابرجا ماندهاند، به دلیل پرهیز و دوری از سیاست است. اجازه دهیم سیاست راه خود را برود و ورزش بازیهای خود را انجام دهد. برای نجات و آرامش ورزش و قهرمانان خود و جامعه امروزی، خط قرمزهای مبارزه را به سوی دیپلماتها بکشیم و رنگهای ورزش را از سیاست جدا کنیم. تا بخواهید خورشید، تا بخواهید پیوند، تا بخواهید تکثیر محبت در جهان. ما به مدالی خوشنودیم، بگذارید روح کمسن و سال نسل امروز آرامش را بفهمد و به آن و با آن خوش باشد.
