به گزارش خبر ورزشی، امروزه در فوتبال حرفه ای کمتر تیمی است که استادیوم اختصاصی نداشته باشد و البته قرار نیست هم تیم ها دارای استادیوم چند ده هزار نفره باشند به این خاطر که برخی ها تعداد طرفدارانشان کم است و استادیوم های آنها هم 15 هزار نفری یا 25 هزار نفری است.
اما در فوتبال ما استقلال و پرسپولیس دو قطب اصلی فوتبال استادیوم اختصاصی ندارند. مثال های دیگری لازم نیست چون تیم هایی که استادیوم اختصاصی دارند کمتر از انگشتان یک دست هستند. ذوب آهن و گسترش فولاد استادیوم اختصاصی دارند.
این در حالی است که حتی در کشورهای آسیای میانه که دستمزدها به فوتبالیست ها خیلی کم است بیشتر تیم ها دارای استادیوم اختصاصی هستند. واقعیت این است در سال های اخیر و دهه های گذشته کم برای فوتبال ما هزینه نشده اما کو مدیری که ضرورت ساخت استادیوم را درک کند و برایش بودجه بگیرد. همه پول ها رفته برای دستمزد.
یکی از الزامات فوتبال حرفه ای داشتن استادیوم اختصاصی است چرا که به دنبالش درآمد بلیط فروشی و تبلیغات محیطی را به همراه دارد اما این ضرورت هیچ گاه از سوی مدیران باشگاه ها حس نشد! در سال های گذشته تنها با کمی صرفه جویی و پایین آوردن دستمزدها می شد همه تیم ها برای خود استادیوم اختصاصی بسازند. دور نبود زمانی که دلار هزار تومان بود و دستمزد فوتبالیست ها چند صد میلیون تومان. اما همان طور که اشاره شد نگاه های غلط در فوتبال ما تنها به نتیجه گیری و دستمزدهای بازیکنان تیم بزرگسال خلاصه می شود.
نمی دانیم در فولاد چه کسی تصمیم به ساخت چنین استادیومی گرفت. نمی دانیم کدام مدیر با ساخت استادیوم موافقت کرد و کدام مدیر بودجه اش را تصویب کرد. هر که بودند و هستند دست مریزاد دارند. این یک یادگاری خوب برای فوتبال اهواز است. این یادگاری خوب برای فوتبال ایران است. حالا بعد از آزادی، نقش جهان، استادیوم امام رضا می توانیم بگوییم صاحب یک استادیوم خوب و کلاسیک شده ایم. البته باید به این نکته اشاره کنیم آزادی دیگر زیبا نیست از بس به آن نمی رسند.
این را هم اضافه کنیم در سال های اخیر کم استادیوم دولتی ساخته نشده اما همه استادیوم ها نقشه های زشتی دارند و اصلا سازه ندارند چون در چاله ساخته شده اند و با سکوهای سیمانی.
بار دیگر آفرین می گوییم به همه کسانی که در ساخت این استادیوم نقش داشتند. ولو یک درصد.