در اواخر فصل 93-92 ليگ برتر در تركيب پرتماشاگرترين تيم ايران خوش درخشيد و با عبور از بازيكني همچون سيدصالحي با به ثمر رساندن 5 گل در 6 بازي بهترين گلزن پرسپوليس و در همان فصل به عنوان پديدۀ ليگ برتر انتخاب شد. وي در طول دو فصل حضور در جمع سرخپوشان در 38 بازي 12 گل زد و بعد از هر گل با هيجانات خاص و حركات آكروبات حسابي دل هواداران را به دست آورد. علاوه بر پرسپوليس، عباسزاده در صنعت ساري، نساجي، راهآهن و سايپا هم عملكرد به نسبت قابل قبولي داشت و نشان داد ميتوان براي وظيفۀ خطير گلزني روي او حساب كرد. ويژگي خاصي در رفتار وي وجود دارد كه قابل تحسين است. عباسزاده هدفگذاري دقيقي انجام ميدهد و براي رسيدن به آن چنان محكم و پرشور تلاش ميكند كه انسان را به وجد ميآورد. بعد از فوت هادي نوروزي اعلام كرد بهخاطر وي 24 گل به ثمر ميرساند كه در همان فصل 96–95 ليگ يك با همين تعداد آقاي گل شد. هر چند تلاش حداكثري وي با پيغام و پسغامي كه براي برانكو فرستاد هيچگاه به ثمر ننشست و ديگر نتوانست به جمع ارتش سرخ بازگردد اما آنچه در اين ميان بيشتر از هر چيز به چشم ميآيد روحيۀ مثالزدني و انگيزۀ مضاعف اوست كه در كمتر فوتباليستي ديده ميشود. متأسفانه با وجود پولهاي كلاني كه رد و بدل ميشود در ليگ ما بازيكنان پولكي و آبكي فراوانند كه هيچگاه جدي تمرين نميكنند، انگيزۀ كافي ندارند و آن چنان كه بايد هدف مشخصي ندارند. مجموع اين دلايل همان عدم آمادگي بازيكنان ليگ كشور است كه كيروش بارها عنوان كرده و ما بيخودي ناراحت ميشويم و بيانيه ميدهيم! در همين فصل هم عباسزاده در ميانه فصل از سايپايي كه در آستانۀ حضور در آسياست دل كند و براي كمك به تيم زادگاهش رفت و الحق باز هم موفق بود. در يك نيمفصل 12 گل به ثمر رسانده و ركورد سريعترين هتتريك ليگ را از آن خود كرد. اين روحيه، انگيزه و هدفگذاري دقيق اگر در بين بازيكنان ديگر هم رواج يابد اتفاق بسيار خوبي خواهد بود.