اين اتفاق كه در سالهاي اخير تيمهاي بسياري را در ليگ كشور زمينگير و بعضاً از گردونه حذف كرده با خود يك پيام آشكار دارد كه ميگويد بخش خصوصي نميتواند و نبايد بيش از پنج سال در سطح اول فوتبال كشور فعاليت كند. البته شايد موارد استثنايي هم پيدا شود ولي قاعدۀ كلي همين است كه جريانات حاكم بر فوتبال غيرحرفهاي ما به گونهاي رقم خورده كه تنفس بخش خصوصي در ليگ برتر با مشكلات عديدهاي مواجه است به صورتي كه حيات طولانيمدت برايشان ممكن نيست. به راستي عجب جدال نابرابري است. باشگاههايي كه تنها به پشتوانۀ پولهاي بيحساب و كتاب بيتالمال ميلياردي هزينه ميكنند و اجازۀ رشد و بالندگي به باشگاههاي مردمي را نميدهند. به ياد آوريد چند سال قبل فولاد خوزستان از ليگ برتر حذف شد. همان سال تيم فوتبال سپاهان نوين به ليگ برتر صعود كرد. بلافاصله به دليل مديريت واحد دولتي كه بر اين دو باشگاه حاكم بود امتياز تيم اصفهاني به فولاد واگذار شد و اين تيم به رغم سقوط، در ليگ ماندگار شد. حالا تصور كنيد همان سالها پيام مشهد، ابومسلم خراسان، استقلال اهواز، شموشك نوشهر، استقلال رشت، شيرينفراز كرمانشاه، داماش گيلان، شاهين بوشهر و... هم از ليگ برتر سقوط كردند. بخش دولتي هم پيدا نشد به آنها كمك كند و در حال حاضر اكثر اين باشگاهها يا منحل شده و يا بسيار كمرنگ و كماثر شدهاند. به راستي اگر فوتبال حرفهاي باشد و باشگاهها بخواهند با درآمدهاي فوتبالي و فارغ از بودجۀ عمومي فعاليت كنند امكان آن وجود ندارد. كاش يك مرجع قانوني وجود داشت تا مانع تيمداري بخش دولتي ميشد تا هم فوتبال اصيل و حرفهاي توسعه پيدا ميكرد و هم به جاي سياسيون، فوتباليها در آن مديريت ميكردند و اينگونه ميلياردها تومان پول مردم هم حيف و ميل نميشد.
۰
زمان مطالعه: ۱ دقیقه
لطفاً به قعر جدول ليگ برتر نگاه كنيد؛ سياه‌جامگان، نفت طلائيه، استقلال خوزستان، سپيدرود و پديده. تمامي تيم‌هايي كه امروز با کابوس سقوط به دستۀ پايين دست و پنجه نرم ميكنند يك وجه مشترك دارند و آن خصوصي بودن و عدم استفاده از بودجه و امكانات دولتي است.
