یکی از اتفاقات خوش لیگ قهرمانان صعود مقتدرانه استقلال و پرسپولیس بود که لبخند را روی لبان هواداران این دو تیم نشاند. سرخابیها در حالی جواز حضور در مرحله حذفی را گرفتند که جملگی عنوان صدرنشین گروه را به دست آوردند تا از همین حالا برای رقبای خودشان در مرحله حذفی پیغام ترسناک بفرستند.
سالها بود که استقلال و پرسپولیس را هرگز به اتفاق همدیگر تا این حد در آسیا آماده ندیده بودیم. گاهی اوقات آبیها در حالی اسب خود را مقابل چشمان رقبای خارجی میتازاندند که سرخپوشان حال و روز خوشی در آسیا نداشتند و اوقاتی هم بود که پرسپولیس کلی حرف در لیگ قهرمانان داشت اما حال استقلال در این عرصه خوب نبود. حالا اما همه چیز بر وفق مراد است. آبی و قرمز که بالهای باشگاهی فوتبال ما هستند و حال خوبشان یعنی وضع مطلوب تیم ملی، حالا برای تحقق رؤیاهای آسیاییشان دورخیز کردهاند و بعید است هیچ تیمی حداقل در این مرحله حریفشان شود. استقلال و پرسپولیس بار خودشان را برای نیمهنهایی بستهاند و این میتواند اتفاقی خوش برای فوتبال ایران باشد. (البته به شرطی که تا نیمهنهایی به همدیگر نخورند.)
برای آنهایی که سنی در فوتبال گذرانده و طرفدار نوستالژی هستند قهرمانی توأمان استقلال و پرسپولیس در جام باشگاهها و جام در جام آسیا خاطرهای ارزشمند و فراموشنشدنی تلقی میشود که متأسفانه دیگر هرگز تکرار نشد. حالا با توجه به حضور توأمان سرخابیها در یک جام بدیهی است که تکرار آن واقعه عملی نیست ولی همین که دو قطب سنتی ما مقتدرانه در آسیا جلو بروند و خبری از شکستهای تلخ آنها مقابل العین و الهلال نباشد به خودی خود موهبت بزرگی است که میتواند وضع فوتبال ما را نه تنها در آستانه جام جهانی بهتر کند بلکه نوید تابستانی مطلوب را نیز بدهد.
