اگر در لیگ آزادگان دو تیم تهرانی راهآهن و صبای قم محکوم به سقوط شدهاند و قم مسئولیت صبا را پذیرفته اما این تیم را تهرانی میدانیم. با سقوط این دو تیم دیگر تیم شهرستانی مسجدسلیمان از صدر جدول به لیگ برتر میآید تا خوزستان با چهار تیم ماهیت واقعی خود را در عرصه ایران در لیگ برتر نشان دهد. مسجدسلیمان زودتر از بقیه استانها و حتی تهران این پدیده را شناخت. آن زمان که انگلیسیها در تهران و قورخانه با بچههای تهران بازی میکردند، ملوانان انگلیسی و کارشناسان نفت بریتانیا با جوانان مسجدسلیمان فوتبال را در سطح شهر جاری کرده بودند و اصول اولیه را خوب یاد گرفتند. واژههای انگلیسی هم از همان زمان در شهرهای خوزستان باب و به نوعی وارد ادبیات و فرهنگ ما شد. از همان سال 1865 میلادی کارکنان انگلیسی در ردههای مختلف تنها سرگرمیای که داشتند فوتبال بود و بچههای مسجدسلیمان زود الفبای آن را آموختند. در تهران برادران خانسردار، اصلانی، کریم زندی، میرزاعلیخان معتمدی، رضا ربیعزاده، هامبله سون، اشرفی، افخمی نیز در میدان مشق با انگلیسیهای سفارتی مسابقه دوستانه میدادند. نزدیک به 98 سال پیش کمکم تیمهای کلوپ ایران، اسپرت ارامنه، توفان، اجتماعیون و شعاع شکل گرفتند و موازی با این تیمها مسجدسلیمان استعدادهای خود را کشف میکرد. به فاصله چند سال لقبهای جالبی به بازیکنان دادند؛ ابراهیم میرزامعزی را (ابرام ببری)، کریم زندی (کریم سبیل)، علی امیراصلانی (علی گیوه، که فقط با گیوه بازی میکرد)، ناصر انشا (ناصر فنر)، عزیز اقتدار (عزیز قبله)، حسین کریمی (حسین دریبلی)، اکبر حیدری (اکبر توفان)، احمد خلیلی (احمد پهلوون)، احمد خطیبی (احمد خوکی)، عبدا... سعیدایی (عبدا... شوتی)، عباس تنیدهگر (عباس سیاه) و رضا صدیقی (رضا جنگل). در خوزستان هم لقبهای ببر سیاه، پلنگ مسجدسلیمان، رستم سبیل و محمد دریبلی وجود داشت. بعدها بزرگانی چون صفر ایرانپاک و ایرج سلیمانی از تیم فاخری آمدند آقا سیفا... پدر ایرانپاک هم از این تیم آمد. قصه فوتبال مسجدسلیمان خود یک کتاب قطور است که در فرصتهای بعدی درباره آن خواهم نوشت، اما نفت مسجدسلیمان امروزی میخواهد به لیگ بیاید و در لیگ بماند و زندگی کند و گنجینههای فوتبال خوزستان و مسجدسلیمان را با خود در فوتبال ایران به نمایش بگذارد. به انتظار هفته پایانی لحظهشماری میکنیم برای خوزستان و مسجدسلیمان.