در واقع ما فقط دور خودمان میچرخیم و اینطور است كه وقتی علم جدیدی وارد كشور میشود، یا از آن چیزی نمیفهمیم و یا به بدترین شكل مورد استفاده قرار میدهیم. موضوع فوتبال نیز، همین است. هر وقت یك خارجی وارد فوتبال این مملكت میشود، همه چیز را تغییر میدهد. برانكو كه میآید طی سه فصل، دو قهرمانی، یك نایبقهرمانی و رسیدن به 4 تیم نهایی آسیا را به ارمغان میآورد. شفر كه میآید، استقلال را زیر و رو میكند و یك تیم بزرگ و قابل احترام میسازد. كارلوس كیروش كه میآید، در دو دوره پیاپی ما را به جام جهانی میبرد و بهترین تیم قاره آسیا را در ایران میسازد. هر مربی خارجی كه به كشورمان آمد، تأثیر مهمی بر سرنوشت فوتبال ایران گذاشت و با تصویب قوانین جدید، حالا میبینیم كه بازیكنان خارجی خوب و درجه یك نیز میتوانند لیگ را جذاب كنند. وقتی این همه اتفاق خوب را میبینیم و در مقابل، متوجه میشویم آدمهایی با كمترین سطح سواد، مشغول مخالفت با حضور خارجیهای باكیفیتی مثل برانكو، شفر و كیروش هستند، بیشتر بر حضورشان در فوتبال ایران پافشاری میكنیم. اصلاً كاش رئیس فدراسیون و معاونانش، حتی رئیس همه كمیتههای فدراسیون، خارجیهای باكیفیتی بودند كه مدیریت را میدانستند. كاش خارجیهای بیشتری میآمدند و ما را از «شر» برخی از مربیان ایرانی كه دوره تسلسلشان تا بینهایت ادامه دارد و كوچكترین كمكی به فوتبال ایران نمیكنند اما افادههای فراوانی دارند و سالی چند میلیارد تومان به جیب میزنند، خلاص كنند. البته همه مربیان وطنی بد نیستند. برخی به دنبال علم روز میروند، یاد میگیرند، زمان برای پیشرفت در كارشان میگذارند اما هركس كه درجا بزند و علم مربیگری و علوم مربوط به فوتبال را به بهانه «مبارزه با اجنبی» نفی كند تا خودش بماند، آن هم با لابی و مذاكرات پشت پرده، حتماً آدم كوچكی است!