افکار پیرمرد همچون ظاهرش که شاید بیست، سی سالی جوانتر از خودش می نمود درست در قالب فوتبال ۲۰۱۸ جای میگرفت؛ هیچ نشانهای از تفکرات سنتی در بازی بایرن مشاهده نمیشد. باورش سخت است که اندیشههای یک مربی هفتاد و دو ساله با فوتبال روز دنیا گره خورده باشد. یوپ هاینکس را باید یک استثنا دانست؛ یک نابغه، یک بازنده سربلند؛ کسی که همیشه فداکارانه و در شرایط سخت بدون هیچ چشمداشتی به داد بایرن رسیده است. بایرن حذف شده از نیمهنهایی لیگ قهرمانان آن هم درمقابل رئال بزرگ. همان بایرنی که هاینکس آن را در ردههای چهارم و پنجم بوندسلیگا تحویل گرفت. همان بایرن پژمرده شده در دستان آنجلوتی. همان بایرنی که مولرش فقط میتوانست از روی نیمکت به نظاره بازی همتیمیهایش بنشیند. اما او تیمش را با اقتدار قهرمان بوندس لیگا کرد، با اقتدار به نیمهنهایی لیگ قهرمانان رساند و با اقتدار از جام خداحافطی کرد. با یک بازی خوب، با یک نمایش جذاب، با نادیده گرفته شدن پنالتی مسلم از سوی داور ترکیهای که حتی خود مارسلو در مصاحبه پایان بازی به آن اقرار کرد. با نداشتن پنج مهره کلیدی، با اشتباه فاحش دروازهبانش در دریافت گل دوم، با تحت فشار قرار دادن رئال در سانتیاگو برنابئو، با خلق موقعیتهای زیاد کاری که از عهده هر تیمی برنمیآمد. هیجان در پایان بازی به اوج خود میرسید. زدن تنها یک گل از سوی بایرن میتوانست تیفوسیهای یکدست سفیدپوش در پشت دروازه رئال وانبوه هواداران حاضر در برنابئو را سیاهپوش کند. کاری که هیچوقت انجام نشد! شاید همه اینها بهانه است. بهانهای برای ورق زدن یک صفحه تاریخی. شاید از همان اول قرار بوده پیاسجی، منچستر، یووه، سیتی، بارسلونا و حالا بایرن از جام خداحافظی کنند تا زیزو و رئال برای اولین بار درسه سال پیاپی قهرمان لیگ قهرمانان اروپا شوند. شاید همه این ها بهانه است برای اینکه فوتبال بزرگترین و درخشانترین ستاره خود را به جهان معرفی کند: «زین الدین زیدان» مردی که فقط در قصهها وافسانههای آیندگان حضور خواهد داشت.
