هرچند عراق طی سالهای اخیر به مرور گربه سیاه فوتبال ما شد و بعد از آن بازی جنجالی در مرحله حذفی جام ملتهای آسیا که با سوت اشتباه داور و به ناحق تیم ملی ما را حذف کرد، در یک بازی دوستانه هم تنها شکست تیم کیروش در بازیهای رسمی را در کارنامه ایران نوشت ولی حتی همین عراق را هم نمیتوان حریف سختی برای تیم ملی دانست. این عراق نسبت به تیم جام ملتهای ۲۰۱۵، ضعیف شده و در شرایط عادی نمیتواند تهدیدی برای ما باشد.
صدالبته عملکرد تیم ملی ما هم در جام ملتهای ۲۰۱۹ آسیا بستگی به نحوه حضورمان در جام جهانی و تمدید قرارداد کیروش دارد. فعلاً که فدراسیون فوتبال به کیروش پیشنهاد قرارداد ۶ ماهه داده و گویا کارلوس با شنیدن این پیشنهاد ترش کرده است. از آنجایی که فاصله زیادی میان جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه (خرداد و تیر) و جام ملتهای ۲۰۱۹ امارات (دی و بهمن امسال) نیست، تغییر کادر فنی تیم ملی چندان منطقی به نظر نمیرسد. پیش از این هم یک بار همین که جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان تمام شد، سرمربی تیم ملی را تغییر دادیم که چند ماهی صرف این تغییر شد و بعد هم امیر قلعهنویی با تمام تلاشی که به خرج داد، فرصت چندانی برای پیاده کردن برنامههایش نداشت.
حالا این بار فاصله میان جام جهانی و جام ملتهای آسیا به مراتب کمتر از ۱۲، ۱۳ سال پیش است و تغییرات نمیتواند منطقی باشد، مگر آن که همان فردای جام جهانی کادر فنی جدید معرفی شود.
تیم ملی حالا شرایط خوبی برای پایان دادن به چند دهه انتظار برای قهرمانی در جام ملتهای آسیا دارد. از سال ۱۹۷۶ که به میزبانی تهران برای سومین دوره متوالی نشان قهرمانی جام ملتها را بالای سر بردیم، دیگر هرگز دستمان به جام نرسید. جام ملتهای ۱۹۸۰ همزمان با آغاز جنگ تحمیلی با ناکامی تیم ملی همراه شد. ۱۹۸۴ شرایط خوبی برای قهرمانی داشتیم که با یک گل به خودی این فرصت را از دست دادیم و به جای فینال، به ردهبندی رفتیم. ۴ سال بعد با آن تیم جوان پرویز دهداری در جام ملتهای آسیا ۱۹۸۸ همین که سوم شدیم، عالی بود. هیروشیما ۱۹۹۲ حذف ایران از مرحله گروهی را به دنبال داشت، ۱۹۹۶ امارات هم ناداوریها تیم سرحال و شگفتیساز ما را از قهرمانی انداخت، لبنان ۲۰۰۰ هم میتوانست محل قهرمانی ایران باشد که غافلگیر شدیم و حتی به نیمهنهایی نرسیدیم و ۲۰۰۴ چین دوباره منجر به ناداوری و شکست ایران در نیمهنهایی شد. ۲۰۰۷ و ۲۰۱۱ را با قلعهنویی و قطبی پشت دیوار کرهجنوبی ماندیم و ۲۰۱۵ یک داور قصاب تیم ملی ما را سلاخی کرد.
تمام این ناکامیها را میتوان در ۲۰۱۹ امارات جبران کرد. شرایط فوتبال ایران با وجود تمام کمبودها برای پایان دادن به ۴۳ سال انتظار مناسب است. زودتر از تمام آسیا به جام جهانی رسیدیم، با بهترین آمار ممکن و حالا هم با وجود قرعه سختمان در جام جهانی، همین بازیهای سخت میتواند باعث تضمین موفقیت تیم ملی در جام ملتهای آسیا شود. به شرط این که خودزنی نکنیم. گذشت آن دوره که عربستان و عراق و کرهجنوبی برای ما در آسیا تهدید بودند. حالا بزرگترین تهدید برای تیم ملی، خودمان هستیم. اگر از جام جهانی تا جام ملتها، برای روز به روز تیم ملیمان برنامه داشته باشیم، نوبت ماست بر بام آسیا بایستیم.
