درست سه سال پیش بود كه شاگردان شهرزاد مظفر با دستان نسیمه غلامی جام قهرمانی را بالای سر برده بودند؛ حال این بار با درخشش فرزانه توسلی درون دروازه و گلهای فرشته كریمی، سارا شیربیگی و گل به خودی ژاپنیها پنج بار دروازه ژاپن رقیب دیرینه باز شد و جام قهرمانی بالای سر رفت. با ثبت این خبر در سایت كنفدراسیون آسیا تمامی رسانههای داخلی و خارجی این خبر را منعكس كردند و سیل تبریكهای رئیسجمهور، رئیس مجلس، كمیته ملی المپیك، وزارت ورزش و... برای بانوان فوتسالی روانه شد. بازتاب فوقالعادهای كه دل تمامی مردم ایران را شاد كرد. شیرزنان ایرانی باز هم كاری كردند كارستان.

شاید به راحتی بگویند قابل پیشبینی بود؛ مانند آب خوردن! قابل پیشبینی بود اقتدار شاگردان مظفر در قاره كهن. بله قابل پیشبینی بود چون پشت سر تیمی كه همه چیزش دلی است و هر كاری كه میكند از دلش بیرون میآید مشخص بود جز ایستادن بر قله آسیا كار دیگری نمیكند اما بر كسی هم پوشیده نیست پشت و پناه این دختران افتخارآفرین جز اراده خودشان چیز دیگری نبوده است اما این واقعیتی انكارشدنی است كه این بانوان قهرمان توجه بیشتری را میطلبند و نباید اكنون كه روز توجه به آنهاست همه چیز در پس پیامهای تبریك پنهان بماند.

در هر صورت قهرمانی دبل دختران این سرزمین كار فدراسیون را سختتر میكند. مهدی تاج اكنون باید بداند تكرار قهرمانی از رسیدن به قهرمانی سختتر است و از حالا باید توجه و تأكید بیشتری به شرایط تیم ملی بانوان كند.

كاش دقیقاً مثل 3 سال پیش نشود؛ فراموش كردن این بازیكنان قهرمان... كاش مانند گذشته پاداش قهرمانی فراموش نشود و از یاد نرود از زحمات آنها قدردانی شود.