اول حفظ موقعیت به دست آمده در طی یک سال اخیر است و این دامنه ایستادن در فوتبال را که نوعی آشتی تماشاگران با فوتبال است را به هر شکل و با پیروزی در مقابل الجزیره باید انجام دهد تا دچار سرخوردگی و ریزش تماشاگر نشود. دوم دفاع از دستاوردهای مرد کروات یعنی برانکو است و پیروزی در این میدان شخصیت و درجه به دست آمده او را زیر سؤال نمیبرد. این حرکت یعنی موفقیت در این بازی کوچکترین کاری است که بازیکنان برای مربیان خود میتوانند انجام دهند. آنها در آزادی بر اعتبار خود و مربی ارزشمندشان میافزایند. سومین و مهمترین بخش که در آن علاوه بر بازیکنان، تماشاگران نیز نقش دارند، رفتار و برخورد اصلیهای فوتبال است، کسانی که روی سکوها نشستهاند و دغدغههای تیم خود را دارند، با فرهنگهای گوناگون و فشارهای اجتماعی، اقتصادی و سیاسی که هر کدام به فراخور موقعیت و جایگاه اجتماعی دارند. این صد هزار تماشاگر را چگونه با این همه تهدید و کمبود و کنشهای دریافت شده اقتصادی میتوان مهار کرد؟ آیا این تعصب افراطی نوعی واکنش به نداشتههای آنان نیست؟ به هر جهت امروز را بگذاریم برای اثبات اخلاق و فرهنگ واقعی خود و به نوعی به رخ کشیدن ارزشهای ایرانی بودنمان تا امارات و عربستان و مراکش و... ریشه و تاریخ ما را بهتر بشناسند. امروز را با همدلی و همبستگی به حمایت از تیم خود بپردازیم و به تمام بیسیاستهای عرب یاد بدهیم اخلاق یعنی چه؟ امروز، روز پرسپولیس است، روز فوتبال ایران و پیشوازانهای برای جام جهانی. امروز قدرت و جو پیروزی بزرگ زنان فوتسال ما در پشت شماست، بروید به ورزشگاه، پرتعداد و پرانرژی. فقط تشویق کنید. هر کدام یک پرچم سرخ پرسپولیس را در دست بگیرید و ورزشگاه آزادی را گلستان سرخ کنید و اجازه ندهید حتی نابکاران یک بطری آب به داخل زمین پرتاب کنند. امروز در آزادی هر کدام از ما یک مأمور انتظامی بازی هستیم، احساس کنید بازوبند انتظامات بر بازوی شماست و باید مواظب خود باشید و با دیگران نیز مدارا کنید و در کنار خود شیوه تشویق و حمایت را یادش بدهید. امروز آزادی است و یک ورزشگاه پر از گلهای سرخ مهمانی و میزبانی.