ما هم هستیم کنار بزرگان فوتبال و توپ گرد. پرتاب قرعهها آسیا و آفریقا را کنار اروپاییها و آمریکای جنوبی قرار میدهد. اینجا در روسیه، آمریکا نتوانست حضور پیدا کند و حذف شد و حالا در این یک ماه زبان دراز ترامپ کوتاه خواهد شد و باید جام جهانی را بدون آمریکا تماشا کند. در افتتاح بازیها، روسیه میزبان به تقابل عربستان میرود. شاید این هم یک بازی سیاسی تلقی شود اما روسیه در جستوجوی اهداف مهمتری است و باید عربستان را از پای درآورد تا این نوکیسههای سیاست تکیه داده بر نفت و پول زبانشان کوتاه شود و حکایت تیم ما و مراکش که دو سوی فوتبال و سیاست را دارد. ایران در پله اول با حریفی همتراز خودش بازی میکند، حریفی با سبک فوتبال آفریقایی و متکی بر قدرت بدنی و فوتبال فرانسه. مراکش قهرمان قاره آفریقا با ۴ بار حضور در جام جهانی اعتبارش را مدیون لژیونرهای خود است و در این مورد نیز با بهترین بازیکنان حرفهای خود به روسیه میآید. در آستانه چنین رویداد مهمی رسم است که مربیان بخشی از استراتژی خود را به تقویت روحی و روانی بازیکنان و تیم خود اختصاص میدهند تا جبران بعضی از کمبودها را کنند اما متأسفانه جناب کارلوس کیروش مربی ما تازه درد دلش باز شده و کمبودها و نداشتنها را به رخ ما میکشد: «ما ضعیفیم. ما 60 سال از پرتغال و اسپانیا عقب هستیم. ما نداریم. ما نمیتوانیم و...» واقعاً در این فاصله مانده به جام جهانی این حرفها چه معنایی میدهد؟ آیا ایشان از پیش مقدمهچینی برای تحمل باختها را مطرح میکند؟ یا سطح توقع را پایین میآورد که انصافاً در این زمینه استاد بزرگی است. او میگوید ما در مقابل اسپانیا و پرتغال باله نخواهیم رقصید! بلکه «راک اند رول» رقص الویس پریسلی اجرا خواهیم کرد. یعنی دائم بالا و پایین میپریم. نه آقای کیروش ما با هلند، آلمان، آرژانتین و پرتغال هم بازی کردهایم و حماسی هم رقصیدهایم و شکست سخت هم نخوردهایم. با اسکاتلند هم مساوی کردهایم، آمریکا را بردهایم و... ناامید هم نیستیم. همین.