کدام سرگرمی و تفریح سالمتر از فوتبال سراغ دارید که شوق و هیجان 70 هزار نفر را یکجا در ورزشگاه تخلیه کند و احساسات پاک نسل نوجوان و جوان را به تیم شهر خود وصل کند و جامعه را در رقابتی ورزشی جان ببخشد؟ این تیمهای نظامی چرا دچار چنین گرفتاری میشوند؟ چرا تراکتورسازی از اوج موفقیت ناگهان به چنین روزی میافتد؟ آیا مدیریت ورزشی برای آنان تعریف نشده است؟ داشتن چنین تماشاگرانی یک امتیاز و یک موهبت است که نسلهای پیوسته را به ورزش اتصال دهیم و از آن بهرهبرداری فرهنگی و اجتماعی کنیم. اگر تبریز این را نداشته باشد این همه احساسات و شور و شوق در کجا صرف خواهد شد و دلبستگیهای آنان چگونه در استان ریزش خواهد کرد؟ مسئولان محترم آذربایجان و شهر تبریز باور کنید بر اساس معیارهای علمی جامعهشناسانه فوتبال هیچگونه مشکلی را برای مردم ما نخواهد داشت و اگر مدیران خبره و آگاهی را بر رأس مدیریت آن قرار دهید نتایج مثبت و تأثیرگذاری از داشتن تیم در لیگ به دست میآورید. بارسلونا یک افتخار بزرگ برای کاتالونیا و شهر بارسلون است. آرژانتینیها با ریورپلات و بوکاجونیورز زندگی میکنند و سه نسل در پشت تیمهای دیگر باشگاههای جهان به مسیر سلامت و توانمندی میرسند. تمام کشورهای آسیایی به ویژه عربها در حسرت تماشاگران اصیل ما ماندهاند و ما به راحتی این سرمایه انسانی را از دست میدهیم. حیف است تراکتورسازی نباشد، حیف است این تیم قهرمان ایران و حتی آسیا نشود. تراکتورسازی موازنه قدرت را در فوتبال کشور به هم زده است و رقیبی است برای استقلال و پرسپولیس. آقای وزیر ورزش و مسئولان فوتبال، به کمک تراکتورسازی بروید و نترسید از اینکه چهار نفر هم خطا میکنند و ضوابط ورزشگاه را نگه نمیدارند. تراکتورسازی یک مدیر دلسوز و لایق میخواهد، همین. تراکتور یک افتخار است.