به گزارش خبرورزشی ، برانكو اخلاق و منش خاصی دارد. گاهی از در دروازه رد نمیشود و گاهی از سوراخ سوزن بیرون میرود! او یك روز از محسن مسلمان به عنوان معمار تاكتیكی تیمش نام میبرد و روز دیگر همین بازیكن را چنان با نیمكتنشینی تضعیف میكند كه دل هر تماشاگری به حالش میسوزد.
این رفتار ایوانكوویچ البته مسبوق به سابقه است. در تیم ملی هم با برخی بازیكنان لجبازی میكرد و بهرغم موفقیتهایی كه داشت، غالباً جو جامعه علیه او بود چون بازیكنانی را كنار میزد كه عملكرد خوبی داشتند و به بازیكنانی مثل علی بداوی، جلال كاملیمفرد، ابراهیم میرزاپور و... بازی میداد. بازیكنانی كه باكیفیتتر از آنها را در لیگ خودمان و حتی بین لژیونرها داشتیم ولی برانكو یك لیست واحد داشت كه سالها با همان لیست، هدایت تیم ملی را به دست گرفت و به صورت محدود از بازیكنان دیگری غیر از آنها سود میبرد.
با این حال برانكو را باید مربی موفقی دانست زیرا بدون مسلمان، منشا، رفیعی، طارمی و سرتن چوك هم تیمش را قهرمان لیگ میكند و از گردنه سخت لیگ قهرمانان به مرحله یك چهارم نهایی میرساند. او مربی موفقی است و این ادعا را آمار و ارقام دارد نه نگارنده این مطلب. در شماره روز گذشته، تمام این آمارها را نوشتیم تا بار دیگر ثابت شود پرسپولیس چطور توانسته دو فصل پشتسر هم قهرمان شود و چرا نسبت به سایر تیمها، عملكرد بهتری داشته است.
دیروز همه چیز را نوشتیم به غیر از یك جمله كه میتواند كلید تمام این موفقیتها باشد. مدتی قبل و در واقع چند روز پیش از بازی پرسپولیس مقابل سپیدرود، فرصتی دست داد تا ملاقاتی با برانكو داشته باشیم. در این ملاقات دوستانه، او جملهای به كار برد كه میتواند تمام زوایای موفقیتهایش را دربر بگیرد: «من عاشق كارم هستم. همه مربیان باید اینطور باشند وگرنه مشاغل آسانتری نسبت به مربیگری هم وجود دارد و برای پول درآوردن، میتوان شغل دیگری را برگزید اما مربیگری را دوست دارم چون همیشه در آن چالشهای جدیدی نهفته است. هم پرورش بازیكنان را میبینیم و هم تكامل آنها را.»
برانكو حرفهایش را اینطور ادامه داد: «من موفقیت و پیروزی را دوست دارم. همیشه برای هیچ یا همه، تیمم را به میدان میفرستم و اعتقادم این است كه یا باید برنده بود یا یك تیم كاملاً معمولی و البته من نمیخواهم معمولی باشم. به همین علت است كه تیم من به صورت مداوم تمرین میكند و حتی بعد از هر برد یا موفقیتی كه به دست میآوریم، فشار تمرینات را افزایش میدهم. من اعتقاد دارم موفقیت، میتواند آدمها را تنبل كند. مثلاً بگوییم ما كه دیگر قهرمان لیگ شدهایم و همه چیز تمام شده است اما اینطور نیست. بعد از قهرمانی، داستان تازهای شروع میشود و باید از قهرمانیتان دفاع كنید. من موفقیت را دوست دارم اما باید چالش تنبلی بعد از موفقیت را هم پیش روی خودم بپذیرم و با آن مبارزه كنم. بازیكنانم آنقدر حرفهای شدهاند كه این موضوع را درك كنند.»
این نگاه حرفهای است كه یك مربی به موفقیتهایش دارد. اینكه نباید زود، سیر شد و نباید گفت: «ما كه قهرمانیم، غم دیگری باقی نمانده» و آن وقت دوباره به یك تیم معمولی بدل شد. چقدر این شرایط برای تیمهای ایرانی آشناست؛ تیمهایی كه خود را به آب و آتش میزنند تا قهرمان لیگ شوند اما فصل بعد از قهرمانی، از مدیریت تا كادر فنی و بازیكنان میخواهند از تیم قهرمان فرار كنند و به تیم دیگری بروند چون اعتقادشان این است كه امكان تكرار قهرمانی وجود ندارد ولی برانكو حرف دیگری میزند و طور دیگری فكر میكند. شاید نام این حرفها «حرفهایگری» باشد.
