به گزارش خبرورزشی ، غمانگیزتر از هر اتفاقی این است كه درگیر بحثها و چالشهای غریبی شده؛ این هم كه متأسفانه ربطی به جام جهانی ندارد.

فهرست تیم ملی كه در ادوار مختلف محل بحث و چالش است این بار در آستانه تیم ملی فضا را غبارآلود كرده...  دودستگی ایجاد شده پیرامون بازیكنانی كه دعوت شدهاند یا آنها كه خط خورده و در استندبای قرار گرفتهاند علامت سؤال ایجاد كرده است. 

ناغافل و غریبانه است كه بگوییم كیروش هم تحت تأثیر این فضا بر مدار لجاجت قرار گرفته و در مصاحبه با خبرگزاری رویترز خبر خداحافظی رسمیاش را اعلام كرده.

عجیب است كه شرایط كنونی به شدت شباهت خارقالعادهای به دوران 2006 دارد؛ سرمربی وقت تیم ملی در لابه لای جنگ فدراسیون فوتبال و سازمان تربیتبدنی وقت و همچنین بازیكنانی كه مشروعیت او را باور نداشتند قرار گرفته بود.

تنها ویژگی كیروش در قیاس با برانكو در سال 2006 همین تجمیع بازیكنان در پیوند با اوست. كیروش فقط بازیكنانش را دارد و البته مردمی كه همچنان تیم ملی را دوست دارند؛ فارغ از تمام اختلاف سلیقههایی كه در این میان وجود دارد.

فرجام كار را میتوانیم حدس بزنیم اما دربارهاش صحبت نمیكنیم فقط تمنایی كه از همه داریم، چه مسئولان و چه منتقدان اینكه شرایط تیم ملی را درك كنند.

این جنگ كه دود آن از فاصلهای دور مثل شومینه هیزمی یك كلبه خسته بیرون زده سرانجام به چشم خودمان میرود.

جام جهانی عرصهای نیست كه جای شوخی باشد؛ پروژهای كه امروز در فوتبال كشور تعقیب میشود متأسفانه هدفش وقایع تلخی است كه پس از 3 بازی تیم ملی در جام جهانی برگزار میشود. القصه كه همه چیز براساس شكستهای احتمالی ما برنامهریزی شده... 

در حالی كه ما میتوانستیم با كمی تلطیف این فضای پر از سوءتفاهم را با امیدواری بیشتر به جام جهانی برویم، نه با یك مربی پر از یأس و دلخوری كه میداند این سفر آخر است و دیگر بازگشتی در كار نیست.