به گزارش خبرورزشی ، حسن روشن از اینکه مدیران باشگاه استقلال برای مذاکره با مامه تیام راهی ترکیه شده بودند ابراز تأسف کرد. گلزن استقلالی ایران در جام جهانی معتقد بود اگر باشگاه به معنای واقعی کلمه باشگاه باشد نباید تا این حد نیازمند بازیکنان خارجی یا دیگر تیمها باشد. او با  خبرورزشی  حرف زد.

*تیام گفته شاید در استقلال نماند.

این بازیکن خیلی برای استقلال زحمت کشید و کارش ارزش بالایی داشت.

* پس موافق هستید باشگاه برای حفظ کردنش تلاش کند؟

البته که موافقم. بازیکن خوب را باید حفظ کرد.

* حتی به خاطرش مدیرعامل باشگاه راهی ترکیه شود؟

این کار که اشتباه بود! این رفتار فقط باعث کوچک شدن باشگاه میشود. وقتی میگفتم باشگاه استقلال از ضعف مدیریت رنج میبرد کسی باور نمیکرد.

* چه اقدامی صورت میگرفت خوب بود؟

باشگاهی که کمیته فنی درست و حسابی نداشته باشد همین میشود. در این قبیل مواقع یک نماینده از کمیته فنی و یک نماینده از کمیته حقوقی برای مذاکره با بازیکن راهی ترکیه یا هر جای دیگر میشوند. بعد هر جوابی از طرف مقابل بیاید چه خوب، چه بد، خدشهای به باشگاه وارد نمیشود. این آقا پیش خودش گفته چون من مدیرعاملم، اگر بروم دیگر جواب نه نمیدهد و بله را میگیرم و برمیگردم در حالی که با این رفتار به تیام فهمانده تا چه حد محتاج این بازیکن هستند و طبیعی است که او هم طاقچه بالا بگذارد... 

*... اما باشگاه برای تیام بلیت گرفته بود و او به ترکیه نرفت.

او تقصیری ندارد. این باشگاه است که کار اشتباه انجام داده. اگر چنین احتمالی را در نظر میگرفتند دو نماینده از استقلال میرفتند و وقتی تیام نمیآمد باشگاه متضرر نمیشد اما حالا او پیش خودش میگوید ببین من چه بازیکنی هستم که مدیرعامل باشگاهی که فقط برای یک بازیاش 100 هزار نفر به استادیوم میآیند برای من تا ترکیه آمده است. اینها سادهترین اصول مدیریتی است که در استقلال رعایت نمیشود. البته میدانم الان میگویند این به خاطر دل هواداران بوده است. من خودم هم دوست دارم این بازیکن در استقلال بماند ولی به چه قیمتی؟! به قیمت خوار کردن اسم باشگاه استقلال که فقط با دو ماه بازی برایش میتوان به اینجا رسید که تیام الان میتواند برایش نه بیاورد!

* الان اگر تیام در استقلال نماند باید سراغ گزینههای خارجی رفت؟

باز هم تأکید میکنم باشگاه باید با ساز و کار درست، آکادمیاش را راهاندازی کند تا امثال نورافکن و یعقوب کریمی از آن بیرون بیایند و در این شرایط محتاج این و آن نشوند.