قرارداد امیر قلعه‌نویی به عنوان سرمربی تیم ملی فوتبال ایران با فدراسیون، سرانجام امضا شد. (اینجا بخوانید) دلیل اصلی تعلل برای امضای نهایی، خواسته قلعه‌نویی پیرامون مدت زمان این قرارداد بود و او دوست داشت تا پایان جام جهانی ۲۰۲۶، در تیم ملی بماند.
پس از کش و قوس‌های فروان با این درخواست موافقت شد و در نهایت قلعه‌نویی با یک شرطِ به شدت عادلانه، کارش را تا پایان جام جهانی ادامه خواهد داد. در واقع معامله به بهترین نحو ممکن، جوش خورد! شرط فدراسیون فوتبال، حضور تیم ملی ایران در جمع ۴ تیم جام ملتهای آسیاست. یعنی تیم ملی که قاعدتا همه هواداران فوتبال از آن توقع قهرمانی در آسیا دارند، به حضور در میان ۴ تیم جام ملتها قناعت می‌کند.
برای قلعه‌نویی هیچ اتفاق بدی رخ نداده و بازی برد - برد همچنان ادامه دارد؛ فشار قهرمانی در آسیا از روی دوش سرمربی تیم ملی برداشته شده و در منطقی ترین حالت ممکن، به او آوانس هم داده اند؛ چرا که هر مربی ایرانی یا خارجی بخواهد برای جام جهانی روی نیمکت تیم ملی بنشیند باید آنقدر قابلیت داشته باشد که تیمش را در جام ملتهای آسیا به جایگاه آبرومندانه ای برساند. صعود به نیمه نهایی جام ملتها با قهرمانی در این رقابت‌ها قابل مقایسه نیست و قلعه‌نویی به سادگی می‌تواند جایگاهش را با عنایت به قراردادی که منعقد شده، برای جام جهانی ۲۰۲۶ مستحکم کند.
فدراسیون از قلعه‌نویی توقع صعود به فینال و جام گرفتن ندارد. همین که تیم ملی به جمع ۴ تیم جام ملتها راه پیدا کند، امیر کارنامه قبولی می‌گیرد و درس‌هایش را پاس می‌کند؛ این خود به تنهایی برای سرمربی تیم ملی که هیئت رئیسه فدراسیون را وادار به تمکین کرد، یک پیروزی بزرگ قلمداد می‌شود.
