حرف فوتبال و پرسپوليس و رسانه كه ميشود، خيلي آهسته به جمعمان ميآيي، اي رفيق! اگرچه در منتهاي حرفهايمان صدايي جز صداي باد نيست و انتظارها براي تجديد ديدار چند سالي است كه ما را به قعر برده و فقط دلمان به همان خاطرات گذشته خوش است.

بيستوچهارم مرداد 93 خيلي آهسته از ميان ما پر كشيدي و ما در اين گوشهنشيني، غربت ابديات را به دوش ميكشيم.

شبي كه مرگ نسخه مرموزي را برايمان پيچيد و حالا حسرت ديدارمان سه ساله شده است.

در اين ايام و در حالي كه خوب ميدانستيم براي تجديد ديدارها به ته خط رسيدهايم، آهها كشيديم و بغضها در گلو فرونشانديم.

در اين مسير بيانتها همچنان به يادت هستيم و در اين هياهوي عجيب رسانهاي خودمان گهگاهي موضوعي را پيدا ميكنيم و به سراغت ميآييم. شايد خيلي از روزها درك نديدنت را در گوشه ذهنمان مچاله كرده باشيم ولي هر زمان كه دلمان ميگيرد، براي تجديد خاطرات بهانه جور ميكنيم و به ديدارت ميآييم؛ اين حس مشترك من و دوستان توست.

رفيق سالهاي ديرين ما؛ روزها در فراقت ميآيند و ميروند اما در اين چرخه گردون دوستانت نامت را لابهلاي روزنامهها و خبرهايي پيچيدهاند تا تازه بماند.

مهدي جان! در سالگرد سوم، وفاداري، دوباره ساكن كوي رفاقت شده و در اين تنگناي وداع، تو ديگر تنها نيستي.

دوستان زيادي در كنارت جمع شدهاند و آسمانتان پر از ستاره است.

شايد فاصلهها سكوت ما را تلخ كرده، اما گويا در حياتي ديگر تالار گفتوگوهايتان پر شده از همكاران و دوستان رسانهاي.

به اميد آنكه زنگ رفتن تو، احمدپور، بهمنش، اسلامي، جوادي، عبدالملكي، واحدي، ...  يك روز ما را هم بيدار كند.