۱-  وارد میدان شدن AFC و شمشیر از رو بستن کنفدراسیون فوتبال آسیا که روز به روز، دایرههای تهدید و دخالت را تنگتر میکند!

این همه کم بود، این همه ناکافی بود که حالا خبر میرسد از رخنه روانگردانها و مصرف قرصها و آمپولهای عادتآور!

فوتبال ما به کجا میرود؟ فوتبال ما، به کجاها و تا کجاها برده میشود؟

قرار است در این ناکجاآباد چقدر جلو برویم؟ قرار است چه بلایی بر سر خودمان و شاخصترین استعدادهای خاصمان بیاوریم؟

خبر بعدی از چه عادتی، از کدام اعتیادی خبر میدهد؟ بیخیالی و بیدردی را تا به کی و تا به کجا، پیشه خود خواهیم کرد؟ میگویند پول بیحساب، کوفت میآورد، آیا آنچه رخ میدهد و این بلای آخری- که باید جلوی رواجش را از همین حالا گرفت- نشانه صحت این هشدار و این منع نیست؟

۲- تاج را دیدیم که محکم حرف میزد! تاج را دیدیم که محکم ایستاده بود و عزم ایستادگی داشت! تاج را دیدیم که نه با تحکم، نه با خشونت، نه آمرانه، حرف نمیزد! تاج را دیدیم که با اراده سخن میگفت! تاج را دیدیم که متقاعد شده و با عزمی جزم سخن میگفت:

... اگر لازم باشد، حتی با ۸ تیم، لیگ برتر را برگزار میکنیم! اگر لازم باشد- که دیگر در لزوم و ضرورتش، سر سوزنی تردید روا نیست- همه تیمهای بدهکار را، از دایره مسابقات، از دایره لیگ برتر، از عرصه رقابت، کنار می گذاریم!

حرف تاج، فقط حرف تاج نبود که خواسته فوتبال بود و هست! فوتبالی که میخواهد، حرفهای باشد! فوتبالی که دوست دارد، ادای حرفهایها را دربیاورد! فوتبالی که اولین اصل حرفهایگری را رعایت نمیکند!

۳- آقای تاج دردآشناست! آقای تاج مشکلات را میشناسد و با موانع موجود، غریبه نیست! آقای تاج، با دستاندرکاران فیفا و AFC، حشر و نشری دارد و آنها را به خوبی درک میکند!

تاج میداند که این بار همه چیز چقدر جدی است! تاج میداند که این بار کارها چقدر فرق میکند! تاج میداند که هم فیفا و هم AFC سر لج افتادهاند و سر قوز- آن هم از نوع قوز بالاقوز- افتادهاند!

تاج دانسته است، این تو بمیری، از آن تو بمیریها نیست! تاج فهمیده است که این بار باید کاری کرد! باید از قافله حرکت جا نماند! و باید از فرصت پدید آمده استفاده کرد! جهان میخواهد، فوتبال ایران در جای واقعیاش باشد! جهان اهمیت فوتبال ایران را در آسیا، درک کرده است!

فوتبال را باید از همه دردهای ناشی از بیدردی نجات داد! فوتبال را باید از همه این تابلوهای ناروا و از این ناشیگریهای خفهکننده خلاص کرد! به فوتبال ایران، باید دو بال پرواز، دو شهبال نیرومند داد! حرفهایگری و آموزشی مدرن!

گفتهاند- و چه زیبا و چه دقیق- که عدو شود سبب خیر، اگر خدا خواهد! و این بار انگار این خداخواستگی را درک کردهایم! انگار این بار باید کمال استفاده مطلوب را، از فرصت پیش آمده ببریم! این بار دیگر، کوتاه نیاییم! حق کوتاه آمدن نداریم! به عنوان عضوی از اعضای جغرافیای فوتبال جهان، حق جا ماندن و درجا زدن نداریم!

4- در نشست AFC چه گذشت؟ جواب این سؤال را از ما نخواهید که نمیدانیم ولی میتوانیم بگوییم که مقامات بالادستی فوتبال ایران را به خود آورد! میتوانیم اذعان کنیم که روحیه مماشات و رویه تسامح و تساهل را عوض کرد! میباید از حلول ارادهای محکم یاد کرد! میتوان آثار این تغییر روحیه را دید و به آن دل بست!

شاید هنوز ما، دنبال این نیز بگذرد باشیم! شاید هنوز ما، ترجیح بدهیم که چو فردا شود، فکر فردا کنیم! ولی آسیا متأثر از فیفا، درباره ما، نوع دیگری فکر میکند. وسیع و پردامنه! فیفا، چشم خود را بر پتانسیل ممتاز فوتبال ایران نبسته است که در این فوتبال، ارزشهای فراوانی را سراغ کرده! فیفا، برای ما خوابهای خوبی دیده است که لازمهاش، خلاص شدن از همه قید و بندهای ناشی از ندانمکاریهای عدیده است! فوتبال ایران، باید تکانی بخورد! فوتبال ایران باید تکان داده شود!

***

آقای تاج را دیدیم که محکم حرف میزد! با اراده و سرشار از عزمی جزم!