به گزارش خبرورزشی، جكسون فولمن، يكي از بازماندگان سانحه دلخراش سقوط هواپيماي كاروان چاپكوئنسه به بهانه اولين سالگرد اين سانحه تراژديك نامهاي مملو از حزن و اندوه براي قربانيان اين حادثه نوشته است تا ياد و خاطره آنها را زنده نگاه دارد.
او روز سهشنبه نامهاي دردآلود را در اينستاگرامش منتشر كرد. در مورد روزي كه براي هميشه زندگي او و اين باشگاه برزيلي را عوض كرد.
فولمن اگرچه از آن تراژدي جان سالم به در برد ولي به خاطر قطع شدن يكي از پاهايش مجبور شد براي هميشه از فوتبال حرفهاي خداحافظي كند و حالا به عنوان كارشناس فوتبالي مشغول به كار است و به صورت همزمان، سفير باشگاه برزيلي چاپكوئنسه نيز هست. جكسون اخيراً دوباره پا به توپ شده و با يك پاي مصنوعي به تمرين ميپردازد و حالا الگو و سمبل بزرگي براي افرادي با نقص عضو به حساب ميآيد.
او در روز 28 نوامبر سال 2017 با يادآوري دوستانش كه حالا ديگر در اين دنيا نيستند، نامهاي مملو از احساسات نوشت:
«صحبت كردن سخت است. حالا احساسات دوگانه و گيجكنندهاي داريم. مملو از خاطرات، خاطراتي از روزهاي گذشته و حس دلتنگي براي دوستان و برادرانمان. پارسال همين موقع، 7 ماهي ميشد كه در چاپكوئنسه بودم ولي به نظر ميرسيد كه سالهاست در جمع آنها بودهام. ارتباط و عشق زيادي بين ما در جريان بود. همتيمي بوديم و با يك نگاه همديگر را درك ميكرديم. با هم شوخي ميكرديم، آواز ميخوانديم و مثل يك خانواده بزرگ بوديم. تكتك قربانيان را در قلبم و در خاطراتم حفظ كردهام. تكتك لبخندها و جزئياتي كه با هم تجربه كرديم. برادران من، كه هميشه با من خواهيد بود!
به خاطر شما و به خاطر خانوادهام است كه با وجود غمي كه در قلبم دارم، لبخند به چهرهام ميآورم. براي شما و شادي شماست كه بايد به لبخند زدن ادامه دهيم. تمجيد از شما، تمجيد از شادياي است كه هركدام از شما در درونتان داشتيد. من دوباره زنده شدم و ياد گرفتم تا زندگي كنم و به جلو پيش بروم. من در طول 56 روزي كه در بيمارستان بستري بودم، براي زنده ماندن جنگيدم. امسال چيزهايي را ياد گرفتم كه تا پيش از اين، از چشمان من پنهان مانده بودند؛ مثل قدرت راه رفتن يا كاري سادهتر مثل نوشيدن يك ليوان آب.
من هر روز خدا را در كنار خودم احساس ميكنم. وقتي كه ميخوابيدم، اين زمزمه را ميشنيدم: «همه چيز درست خواهد شد!» در همان زماني كه خدا در كنار من بود، خانوادهام هم مرا محاصره كرده بودند و همراه با دوستانم به من قدرت ميدادند. من حس ميكردم كه انرژيهاي زيادي به سمتم روانه شده و لطف و محبت همه را حس ميكردم. همه اين عشق و محبتها به من كمك كرد تا بهبود بيابم. كلمات براي تشكر كردن از همه كساني كه براي ما دعا كردند، كافي نيست. عشق، دلتنگي، لطف، خدا، خانواده، اينها كلماتي است كه در اين 12 ماه به من كمك زيادي كردند.
