طيفهاي مختلف جامعه همواره نسبت به اين پديده اجتماعي-ورزشي واكنش نشان دادهاند. اينكه از آن به عنوان «پديده» ياد ميكنم به خاطر اين است كه مسئله ورود تماشاگران زن به استاديومهاي فوتبال فقط مخصوص كشور ماست و لااقل من در جايي سراغ ندارم بانوان در كشور خود مثلاً نتوانند بازي تيم ملي فوتبالشان را از نزديك ببينند و تيم كشورشان را تشويق نكنند.
اظهار نظر سحر قريشي بازيگر كشورمان درباره اينكه او موافق حضور بانوان در ورزشگاههاي فوتبال نيست هم با احترام به اين بازيگر خيلي مهم نيست؛ اين بنده خدا نظرش را گفته تا شايد متفاوت از ديگران كمي بر خلاف جريان آب شنا كرده باشد. با هر نيت و منظوري كه سحر قريشي داشته باشد معتقدم بايد به نظر او هم احترام گذاشت.
مهم اين است كه با اظهار نظر اين بازيگر هيچ اتفاق مثبت يا منفيای در ورود يا عدم ورود تماشاگران زن به استاديومهاي فوتبال كشورمان نميافتد؛ تازه دستور رئيس جمهور سابق با آن همه سر و صدا براي ورود تماشاگران زن به استاديومهاي فوتبال دوامي نداشت چه رسد به سحر قريشي كه روزي درباره احمدينژاد گفت: «وقتي آقاي احمدينژاد از يك متر و نيمي من رد شده و به همه ما خوشامد گفتند، ناخودآگاه و يك دفعه تحت تأثير كاريزماي ايشان، در همين حال خندهاي بر لبان من آمد و با ايشان احوالپرسي كردم. گويي كه ايشان را 10 سال است ميشناسم. در وجود ايشان يك كاريزماي عجيبي ديدم و از لبخند ايشان لبخند زدم و از وجود ايشان انرژي خوبي گرفتم.»
