این راه را هم ابتدا آندو و کاوه باز کردند؛ آنها به همه نشان دادند که چقدر راحت میتوان به پول رسید. حالا به جای اینکه طلبکاران دنبال باشگاهها و مدیران بیفتند این مدیران هستند که التماس طلبکاران را میکنند که پولی بگیرند و بیخیال شکایت به AFC و فیفا شوند. کار به جایی رسیده که مثلاً گرشاسبی در مورد آرفی مصاحبه میکند و میگوید: «مشکل خاصی وجود ندارد و پول او را میدهیم.» مشابه همین حرف را افتخاری در مورد عباس محمدرضایی زده بود و با ادامه این روند پرسپولیس و استقلال و سایر باشگاهها باید رضایت بقیه طلبکاران را هم جلب کنند تا شاید این سختی کشیدنها درس عبرتی شود و از این پس قراردادهای آنچنانی نبندند.

واقعیت آن است که حدود ۹۰ درصد باشگاههای ایرانی ورشکسته یا در آستانه ورشکستگی هستند. اینکه بدهیهای انباشته و مالیاتی روز به روز بیشتر میشود، اینکه اسپانسرها مدام (حتی وسط فصل) عوض میشوند، اینکه از مردم میخواهند پیامک بفرستند تا چرخ باشگاه بچرخد همه و همه نشانه ورشکستگی است و شک نکنید که یک عده دارند با سیلی صورت خود را سرخ نگه میدارند. در این ورشکستگی هم اینطور نیست که فقط یک یا دو مدیر مقصر باشند بلکه «سیستم» ایراد دارد و مادامی که دولت به هر شکلی پول به فوتبال بدهد همین است. امکان دارد دولت در قالب وام، کمک عابربانکها! میلگرد! و... پول بدهد که همه غلط است و مشکلاتی مشابه مشکل طارمی و ریزاسپور ایجاد میشود. باشگاه هم اگر خصوصی باشد و سهامداران و مدیران از جیب مبارک خرج کنند مسلماً هیچ وقت به بازیکن ۲۰۰ میلیونی، ۵/۱ میلیارد نمیدهند که بعداً مجبور شوند التماس طرف را بکنند که نصف پولش را بگیرد و رضایت دهد.