نظرسنجی

ارزیابی شما از تغییراتی که تاکنون قلعه‌نویی در سیستم تیم ملی داده؟
۰
زمان مطالعه: ۱ دقیقه

راجر فدرر ستاره سوئیسی دنیای تنیس معتقد است حتی اگر او و نادال هم نباشند در تنیس ستاره‌های جدیدی ساخته خواهد شد.

فدرر: شماره 2 بودن هم باحال است

به گزارش خبرورزشی، راجر فدرر مرد شماره دو تنيس دنيا در شرايطي كارش را از امروز به طور رسمي در اوپن استراليا، اولين گرنداسلم فصل، شروع ميكند كه مدافع عنوان قهرماني اين تورنمنت است. راجر كه سال گذشته با رافا نادال به فينال رسيد امسال بخت رسيدن به شماره يك دنيا را هم دارد به شرطي كه دوباره قهرمان شود و اين بار رافا نادال از يكچهارم بالاتر نيايد. با اين حال او در گفتوگو با «اكيپ» و گفتوگوي كوتاهتري با «يورواسپورت» ميگويد اصلاً مدعي قهرماني نيست و بخت جوكوويچ و نادال بيشتر است. خلاصهاي از گفتوگوي راجر پيش از شروع بازيهايش در اولين گرنداسلم سال را از نظر ميگذرانيد.

*جملهاي كه سال گذشته مارات سافين گفت را شنيدهايد كه... 

(سؤال را قطع ميكند) اين مارات پيرمرد باز چه چيزي گفته؟ من، خيلي مارات را دوست دارم!

*گفت: «اگر فدرر و نادال هنوز در قله تنيس دنيا هستند به اين خاطر است كه چيزي در اين ورزش خوب پيش نميرود.»

بله، اين جملهاش را خواندم. حق دارد. البته تا حدودي. اول بهخاطر شرايط است؛ نواك جوكوويچ، اندي ماري و استن واورينكا سال پيش همزمان مصدوم شدند؛ اين سه نفر گرنداسلمها را برده بودند وبراي رتبه شماره يكي هم ميجنگيدند. ميتواني هر طور دوست داري به شرايط نگاه كني ولي مصدوميت آنها راه را براي ما باز كرد؛ همانطور كه با مصدوميت من و نادال در سال 2016، راه براي آنها باز شد. از اين گذشته فكر ميكنم نسل رائونيك، نيشيكوري يا ديميتروف، نسل طلايي در مقايسه با گذشته كه هيوئيت، راديك، سافين و فررو بودند، نيست. مثل نسل ما هم نيست. داريم درباره بچههايي صحبت ميكنيم كه در 20، 21 سالگي گرنداسلم بردهاند. طبيعي هم بود. ولي اين روزها ميشنوي كه ميگويند غيرطبيعي است كه كسي در اين سن گرنداسلم را ببرد! حالا بايد منتظر ماند و ديد نسل شاپووالوف، كرگيوس، زفرف و بقيه چه ميشود...  فعلاً بايد صبر كرد و تا ان موقع اين ما هستيم كه از فرصت استفاده ميكنيم.

*طرفدارهاي شما در تنيس نگران ميشوند كه آينده اين ورزش را بدون شما و نادال ببينند؟

نه. مطمئناً يك خلأ به وجود ميآيد. ممكن است اين خلأ 6 ماه و يا 6 سال طول بكشد؛ دقيقاً نميدانيم ولي من براي تنيس نميترسم چون تنيس هنوز هم سوپراستارهاي جديدي ميسازد. دوئلهاي جديد دوباره شكل ميگيرد. ستارههاي جديد از راه ميرسند و پتانسيلشان را نشان ميدهند. با اين حال چه با خوششانسي چه با هر چيز ديگري، اين بازيكنان تازه، به بردن چند مسابقه مهم نياز دارند تا جايي براي خودشان دست و پا كنند.

*شما سال 2016 به دليل مصدوميت، مدت زيادي از ميادين دور بوديد. فكر ميكنيد آن حركت شما الگويي براي بقيه بازيكنان تنيس شده كه چنين كاري كنند. مثل اتفاقي كه پايان سال 2017 افتاد؟

گفتنش سخت است چون شرايط يكسان نيست. در وهله اول، فكر ميكنم هركسي اگر بتواند، واقعاً بازي ميكند ولي شايد يكي از اعضاي كادر فني پيدا شود و بگويد: «مي دوني چيه؟ بعضي وقتا بدم نيست يه چند وقتي تمرين نكني. استراحت كن تا با انرژي برگردي.» به هر حال داريم درباره بچههايي صحبت ميكنيم كه سخت تمرين ميكنند و هر روزه ساعتها در زمين تنيس هستند. وقتي به شرايط جوكو، اندي و استن نگاه ميكنيم كه 30 و 31 ساله هستند طبيعي است كه به استراحت نياز داشته باشند چون در اين سن ادبرگ، بكر و سمپراس از دنياي تنيس كلاً خداحافظي كردند. فكر ميكنم اينجور وقتها دو راه بيشتر باقي نميماند: يا خداحافظي كن، يا استراحت كن و با قدرت برگرد.

*برگرديم به گذشته؛ سال 2016 شما مدت زيادي رو به درمان مصدوميتتان پرداختيد و در ادامه اوپن استراليا در سال 2017 را برديد. چرا چنين كاري را مثلاً سال 2013 كه كلي از مصدوميت كمر رنج ميبرديد، چنين كاري نكرديد؟

يكبار ديگر بايد بگويم هر مشكلي با مشكل ديگر متفاوت است. وقتي مشكل كمر داشته باشي حس ميكني ميتواني بازي كني؛ درست است كه 100 درصد مهيا نيستي ولي بالاخره 90 درصد هستي. در اينجور مواقع يكي، دو هفته مدارا ميكني و بعد كه خوب شدي با 100 درصد توانت به مصاف جوكوويچ و نادال ميروي ولي آنها ديگر به تو زماني نميدهند كه بخواهي ابتكار عمل را در دست بگيري. سال 2016 شرايط واضح بود: بايد دومين عمل جراحيام را انجام ميدادم و مجبور بودم كه 4 تا 6 ماه از ميادين دور باشم.

*سال 2015 «حمله مار» را اختراع كرديد و سال 2017 هم با بك هندهاي استعارهاي دنيا را تحت تأثير قرار داديد. فدرر 2018 چه چيز جديدي اختراع كرده است؟

(مي خندد) واقعيت است كه بعد از مصدوميت نگاهم به مسائل عوض شده است. خب، امسال سعي ميكنم بيشتر رو به جلو بازي كنم، شبيه به كاري كه سال 2017 كردم.

*فكر ميكنيد بالاخره اين شما هستيد كه بايد خداحافظي از دنياي تنيس را اعلام كند، يا بدنتان؟

اوووه...  نميدانم. اميدوارم كه خودم باشم. راستش فكر ميكنم خودم اعلامش ميكنم مگر اينكه يكدفعه مصدوميت خيلي شديدي به سراغم بيايد.

*تا به حال شده، مثلاً  وقتهايي كه ميخواهيد بخوابيد، به آخرين مسابقهتان فكر كنيد؟

نه. به آخرين مسابقه فكر نكردم و بيشتر به شرايط بعد از مسابقهها فكر ميكنم. سال گذشته ماركو چيودنيلي، دوست قديميام از تنيس خداحافظي كرد. من در بازي خداحافظياش حاضر بودم و كلي احساساتي شدم. پدرو مادرش را از زماني كه 8 سالم بود، ميشناختم و ميدانم خداحافظي براي آنها چه حسي داشت. هر بازيكن تنيسي كه اين چيزها را ميبيند ناخوداگاه به خداحافظي خودش هم فكر ميكند، طبيعي است ولي فقط همين. من به خودم ميگويم خداحافظي باشد براي بعد. شايد بتوانم جايي كه ميخواهم خداحافظي كنم را انتخاب كنم شايد هم نه. اصلاً بايد زمانش را اعلام كنم يا نه؟ همه اين سؤالات را كنار ميگذارم و به خودم ميگويم هنوز تا آن موقع زمان دارم.

وب‌گردی و دیدنی‌های ورزش

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha

نظرسنجی

ارزیابی شما از تغییراتی که تاکنون قلعه‌نویی در سیستم تیم ملی داده؟

پربازدید امروز

آخرین خبرها

منهای ورزش

بازرگانی