او در بازیهای انفرادی و نقش محوری در بازیهای گروهی از بازیکنان شاخص برزیل و جهان بود. مرد سال فوتبال جهان و به نوعی شاعر فوتبال امروز، دفترچه شعر خود را بست. او را معجزهگر توپ و پا میشناختند. او را نابغه مینامیدند چون مسیر طبیعی یک جریان یا پدیده را تغییر داده است. او از دریچه مختلف به فوتبال نگاه میکرد و به دنبال نگرشی نو در فوتبال بود. او نیز داوینچی بود و نه انیشتین. رونالدینیو برای حل و انتخاب راههای گریز از بندهای دفاعی فوتبال خوب میدانست که باید شیوههای تکراری قدیم را دور بریزد و به تفکر و تخیل جدید فکر کند. او از نگاه یکسویه حرکت در فوتبال اجتناب میکرد و به دنبال کشف مسائل جدید بود. رونالدینیو روی زمین، هوا و در سختترین شرایط با حرکتی ابتکاری و خلاقانه مسیر نو و تازهای را به دوستداران فوتبال نشان میداد و انفجار خلاقیت را انجام میداد. رونالدینیو چون نویسندگان بزرگ جهان در عهد خود یک رنسانس به وجود آورد. در کشوری که نابغههای استثنایی چون دیدی، واوا، گارنیشا، پله، زیکو، روماریو، رونالدو و نیمار ظهور کردهاند، سخت است مسیرهای رنگارنگ و زیبای فوتبال را نشان داد. اگر ادیسون روزی یک اختراع داشت، باخ روزی یک آواز میساخت و موتزارت بیش از 6000 قطعه موسیقی میساخت، رونالدینیو روزی یک حرکت تازه خیرهکننده ابداع میکرد. او ترکیبات بدیع میآفرید که هیچ یک قابل پیشبینی نبود. تنها مارادونا این بداعتها را داشت و بس!

او روابط بازیکنان خودی را در داخل میدان تقویت میکرد و در سختترین شرایط برای این که تیمش دچار سرکوب دفاعی نشود، به یاری و تقویت آنان میرفت. استعارههای او در بازی که نشانه نبوغ او بود در فرصتها تبدیل به یک پیروزی میشد و او خوب میدانست که چگونه از راهبردهای فکری در بازی استفاده کند. او از فوتبال خداحافظی کرد تا دوستداران این رشته به انتظار ظهور نابغه دیگری باشند. مسی و رونالدو بازیکنان برتر جهانند اما تا رسیدن به مرز نابغه فاصله دارند، آنان هر زمان توانستند در سختترین شرایط تیمشان را نجات دهند، به عنوان یک نابغه ظهور خواهند کرد.