نبرد آبیها با این تیم، نسبت به بازی سال گذشته تفاوتهای فاحشی داشت. وقتی سردرگمی بازیکنان، دقت کم و آشفتگی آنها را در بازی سال پیش با مالکیت توپ و کنترل بازی، پاسهای متناوب و نظم مثالزدنی و ژرمن گونهشان در این بازی مقایسه میکنیم، پیشرفت استقلال پس از حضور شفر روی نیمکت را تحسین خواهیم کرد. در سیستم ۱-۳-۲-۴ استقلال دو هافبک دفاعی به درستی و دقت هر چه تمامتر کارشان را انجام میدهند و تیام در نوک حمله، هم در موقعیتهای مناسب قرار میگیرد و هم بهره کافی را از آن موقعیتها میبرد. هافبکها نیز میانه میدان را در هر بازی به کنترل خود درمیآوردند.
حداقل توقع از یک تیم نباختن است که استقلال این اطمینان را برای هواداران ایجاد کرده است. اطمینانی که در دوسه سال گذشته در میان آن ها وجود نداشت و با شروع هر بازی نگرانی از باخت، آنها را اذیت میکرد. صلابت و سختکوشی به جمع آبیها برگشته و هرروز شاهد روند صعودی آنها هستیم. اما آنچه که در این بازی اذیتمان کرد اولا فاصله خطوط چندگانه از همدیگر و ثانیا عدم حرکت روبه جلو در بیشتر اوقات بازی بود. درمورد اول فاصله دفاع نسبت به میانه زمین و همچنین فاصله هافبکها نسبت به خط مقدم استقلال بود. در زمانی که توپ در دفاع حریف جریان داشت پرس از طرف مهاجم و وینگرها به خوبی و دوندگی زیاد صورت میگرفت اما به دلیل اینکه تراکم مناسب در این قسمت وجود نداشت مدافعان و هافبکهای العین به راحتی و با چند پاس از این فشار خارج میشدند. اما در مورد دوم با توجه به کنترل بسیار خوب توپ در میانه زمین و رد و بدل شدن پاسهای زیاد که گاهی صدای طرفداران العین را درمیآورد حرکت تیمی به سمت جلو نبود و ریتم بازی ضربآهنگ لازم را نداشت و بدین جهت استفاده مناسب از این مالکیت صورت نمیگرفت. بعضی اوقات احساس میشد که سکتههایی در برقراری این ضربآهنگ وجود دارد که حتی وجود این مکث را در دو موقعیت گل استقلال در ارسال پاس به فرشید اسماعیلی نیز به خوبی میتوانستیم مشاهده کنیم. تنها بازیکنی را که میتوانیم مثال نقض این معایب در استقلال بدانیم وریا غفوری بود. بازیکنی که خط طولی زمین در هر بازی در انقیاد اوست و با دوندگی زیاد وحرکت روبه جلو یکی از شاهمهرههای اصلی استقلال محسوب میشود. با همه این تفاسیر، مساوی در مقابل العینی که سال گذشته با شش گل تحقیرمان کرد و بازی درخشان با آن پنالتیهایی که هیچکس نمیتواند جعلی بودنش را انکار کند آن هم در زمین حریف بسیار ارزشمند بود و تشویق تماشاگران در آخر بازی برایمان طعم یک برد را تداعی کرد. نمایشی که سکانس بعدی آن در استادیوم آزادی هیجانانگیزتر خواهد بود.
* ارسالی از میثم یزدانی
