خبرورزشی/فرخ حسابی؛ آن‌ها می‌توانند به عملکرد خود افتخار کنند چراکه بار دیگر نشان دادند در قواره بهترین تیم‌های دنیا هستند و قدرت مبارزه با هر تیمی را در فوتبال جهان دارند.
با وجود جمعیت کم (حدود ۳/۳ میلیون نفر)، اروگوئه که کشوری کوچک به حساب می‌آید، در هر سه دوره اخیر جام جهانی توانسته به دور حذفی جام جهانی راه پیدا کند. آن‌ها سال ۲۰۱۰ به نیمه‌نهایی رسیدند و این بار هم جزو هشت تیم برتر جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه بودند.
اگر بود...
در روسیه، سه بازی گروهی را برنده شدند، بدون دریافت حتی یک گل. در یک‌هشتم نهایی توانستند پرتغال و کریستیانو رونالدو را با نتیجه ۲-۱ شکست دهند و از جام بیرون بیندازند. روز جمعه، به فرانسه قدرتمند با نتیجه ۲- صفر باختند، اما همیشه یک سؤال برای فوتبال‌دوستان جهان و یک حسرت برای هواداران اروگوئه باقی خواهد ماند که «اگر ادینسون کاوانی به این بازی می‌رسید» و مصدوم نمی‌شد، چه نتیجه‌ای ممکن بود برای این بازی رقم بخورد.
غیبت کاوانی که دو گل فوق العاده را در بازی مقابل پرتغال به ثمر رساند و حضورش باعث می‌شد تمرکز مدافعان حریف از لوئیس سوارس دیگر مهاجم بزرگ اروگوئه برداشته شود، تمام برنامه‌های هجومی اروگوئه را به هم زد و برای فرانسه یک بعدازظهر آسان را رقم زد، البته به جز یک موقعیت که با واکنش عالی هوگو لوریس دروازه‌بان فرانسه روبه‌رو شد.
ناتوان
لوئیس سوارس که به شکلی عجیب و طعنه‌آمیز حتی یک ضربه به توپ درون محوطه جریمه فرانسه هم نداشت، بعد از بازی با ناراحتی گفت: «من حتی یک شوت هم نتوانستم به سمت دروازه آن‌ها بزنم.»
اروگوئه باخت، اما صدای تشویق هواداران روسی که نام «اروگوئه» را فریاد می‌زدند و همچنین تشویق هواداران خودی، در آغوش گرفتن و دلداری دادن از سوی بازیکنان فرانسه و کلمات الهام‌بخش و تحسین‌آمیز از سوی مربی‌شان، باعث شد بازیکنان اروگوئه احساس غرور کنند.
اسکار تابارس گفت: «ما رؤیای‌مان را همچنان داریم. رؤیا‌ها هیچ‌وقت تمام نمی‌شوند. جام جهانی هر چهار سال یک بار تکرار می‌شود.» او به این اشاره کرد که اروگوئه بالاتر از بزرگانی همچون آرژانتین و آلمان قرار گرفته و با شایستگی در جمع هشت تیم برتر حضور پیدا کرده است.
جایی برای سرزنش نیست
در کشور اروگوئه، هواداران عاشق فوتبال این کشور، همه ناراحت بودند، اما در حالی بعد از تماشای بازی از تجمعاتی که داشتند، متفرق می‌شدند و به سمت خانه‌های خود می‌رفتند، همگی احساس غرور می‌کردند. دیگو لوگانو کاپیتان سابق اروگوئه در این مورد گفت: «هیچ جایی برای سرزنش و ایراد گرفتن وجود ندارد. از بازیکنان ممنونیم که باز هم قهرمانان جام جهانی بودند و یک ملت را به وجد آوردند.»
اشک
خوسه خیمنس، مدافع اروگوئه تبدیل به یکی از سوژه‌های همیشگی تاریخ جام جهانی شد. وقتی دوربین‌ها تصویر صورت گریان او را به تصویر کشیدند، در حالی که چند دقیقه هنوز به پایان بازی باقی مانده بود، همه فوتبالی‌های جهان و به ویژه مردم کشورش با او همدردی کردند. او فهمیده بود که برای برگرداندن نتیجه خیلی دیر شده.
یکی از کارشناسان انگلیسی این حرکت خیمنس را «شرم‌آور» خواند، اما برای مردم اروگوئه این تصویر نشانگر عشق و هیجانی است که در یک مبارز کوچک دیده می‌شود که همیشه مجبور است در وزنی بالاتر از خودش مبارزه کند، از همان سال ۱۹۳۰ که اولین جام جهانی را فتح کردند تا همین امروز. مبارز کوچک، اما با اراده‌ای بزرگ.
نسل جدید
زمانی که احساسات فروکش کند، اروگوئه نیاز به کاری جدی دارد تا نسلی جدید را تربیت کند چراکه ستاره‌هایی مثل دیگو گودین، کاوانی و سوارس حالا همگی بالای ۳۰ سال دارند.
تابارس، که ۱۲ سال است هدایت اروگوئه را در دست دارد و به شدت هم در این کشور محبوب است و لقب «معلم» را در این کشور به او داده‌اند، از این گفت که آینده اش بسته به تصمیم رؤسای فوتبال اروگوئه دارد و البته مشخص است که سران فوتبال این کشور هم بعد از چنین موفقیت‌هایی اصلاً دوست ندارند مربی تیم ملی را عوض کنند.
آنتوان گریزمن، که خودش طرفدار اروگوئه است و دوست دیگو گودین و خیمنس به حساب می‌آید، تیر خلاص را به اروگوئه است، اتفاقی که برای هر دو طرف، دراماتیک بود.
گریزمن که حالا می‌تواند با ادامه درخشش خود، حتی کاندیدای دریافت توپ طلا نیز باشد، با سانتر خود زمینه گل اول فرانسه را فراهم کرد و با شوت خود هم روی اشتباه فرناندو موسلرا، کار حریف را تمام کرد. به نشانه احترام، او برای این گل شادی نکرد و بعد از بازی: «اروگوئه یک تیم مستحکم است که مرا به یاد تیم خودم اتلتیکو می‌اندازد.»
گریزمن قول داده که ماه دسامبر سفری به اروگوئه داشته باشد. با وجودی که اروگوئه را از جام حذف کرده، اما هواداران فوتبال این کشور، از دوست فرانسوی خود ناراحت نیستند و استقبال گرمی از او خواهند داشت.
با وجود جمعیت کم (حدود ۳/۳ میلیون نفر)، اروگوئه که کشوری کوچک به حساب می‌آید، در هر سه دوره اخیر جام جهانی توانسته به دور حذفی جام جهانی راه پیدا کند. آن‌ها سال ۲۰۱۰ به نیمه‌نهایی رسیدند و این بار هم جزو هشت تیم برتر جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه بودند.
اگر بود...
در روسیه، سه بازی گروهی را برنده شدند، بدون دریافت حتی یک گل. در یک‌هشتم نهایی توانستند پرتغال و کریستیانو رونالدو را با نتیجه ۲-۱ شکست دهند و از جام بیرون بیندازند. روز جمعه، به فرانسه قدرتمند با نتیجه ۲- صفر باختند، اما همیشه یک سؤال برای فوتبال‌دوستان جهان و یک حسرت برای هواداران اروگوئه باقی خواهد ماند که «اگر ادینسون کاوانی به این بازی می‌رسید» و مصدوم نمی‌شد، چه نتیجه‌ای ممکن بود برای این بازی رقم بخورد.
غیبت کاوانی که دو گل فوق العاده را در بازی مقابل پرتغال به ثمر رساند و حضورش باعث می‌شد تمرکز مدافعان حریف از لوئیس سوارس دیگر مهاجم بزرگ اروگوئه برداشته شود، تمام برنامه‌های هجومی اروگوئه را به هم زد و برای فرانسه یک بعدازظهر آسان را رقم زد، البته به جز یک موقعیت که با واکنش عالی هوگو لوریس دروازه‌بان فرانسه روبه‌رو شد.
ناتوان
لوئیس سوارس که به شکلی عجیب و طعنه‌آمیز حتی یک ضربه به توپ درون محوطه جریمه فرانسه هم نداشت، بعد از بازی با ناراحتی گفت: «من حتی یک شوت هم نتوانستم به سمت دروازه آن‌ها بزنم.»
اروگوئه باخت، اما صدای تشویق هواداران روسی که نام «اروگوئه» را فریاد می‌زدند و همچنین تشویق هواداران خودی، در آغوش گرفتن و دلداری دادن از سوی بازیکنان فرانسه و کلمات الهام‌بخش و تحسین‌آمیز از سوی مربی‌شان، باعث شد بازیکنان اروگوئه احساس غرور کنند.
اسکار تابارس گفت: «ما رؤیای‌مان را همچنان داریم. رؤیا‌ها هیچ‌وقت تمام نمی‌شوند. جام جهانی هر چهار سال یک بار تکرار می‌شود.» او به این اشاره کرد که اروگوئه بالاتر از بزرگانی همچون آرژانتین و آلمان قرار گرفته و با شایستگی در جمع هشت تیم برتر حضور پیدا کرده است.
جایی برای سرزنش نیست
در کشور اروگوئه، هواداران عاشق فوتبال این کشور، همه ناراحت بودند، اما در حالی بعد از تماشای بازی از تجمعاتی که داشتند، متفرق می‌شدند و به سمت خانه‌های خود می‌رفتند، همگی احساس غرور می‌کردند. دیگو لوگانو کاپیتان سابق اروگوئه در این مورد گفت: «هیچ جایی برای سرزنش و ایراد گرفتن وجود ندارد. از بازیکنان ممنونیم که باز هم قهرمانان جام جهانی بودند و یک ملت را به وجد آوردند.»
اشک
خوسه خیمنس، مدافع اروگوئه تبدیل به یکی از سوژه‌های همیشگی تاریخ جام جهانی شد. وقتی دوربین‌ها تصویر صورت گریان او را به تصویر کشیدند، در حالی که چند دقیقه هنوز به پایان بازی باقی مانده بود، همه فوتبالی‌های جهان و به ویژه مردم کشورش با او همدردی کردند. او فهمیده بود که برای برگرداندن نتیجه خیلی دیر شده.
یکی از کارشناسان انگلیسی این حرکت خیمنس را «شرم‌آور» خواند، اما برای مردم اروگوئه این تصویر نشانگر عشق و هیجانی است که در یک مبارز کوچک دیده می‌شود که همیشه مجبور است در وزنی بالاتر از خودش مبارزه کند، از همان سال ۱۹۳۰ که اولین جام جهانی را فتح کردند تا همین امروز. مبارز کوچک، اما با اراده‌ای بزرگ.
نسل جدید
زمانی که احساسات فروکش کند، اروگوئه نیاز به کاری جدی دارد تا نسلی جدید را تربیت کند چراکه ستاره‌هایی مثل دیگو گودین، کاوانی و سوارس حالا همگی بالای ۳۰ سال دارند.
تابارس، که ۱۲ سال است هدایت اروگوئه را در دست دارد و به شدت هم در این کشور محبوب است و لقب «معلم» را در این کشور به او داده‌اند، از این گفت که آینده اش بسته به تصمیم رؤسای فوتبال اروگوئه دارد و البته مشخص است که سران فوتبال این کشور هم بعد از چنین موفقیت‌هایی اصلاً دوست ندارند مربی تیم ملی را عوض کنند.
آنتوان گریزمن، که خودش طرفدار اروگوئه است و دوست دیگو گودین و خیمنس به حساب می‌آید، تیر خلاص را به اروگوئه است، اتفاقی که برای هر دو طرف، دراماتیک بود.
گریزمن که حالا می‌تواند با ادامه درخشش خود، حتی کاندیدای دریافت توپ طلا نیز باشد، با سانتر خود زمینه گل اول فرانسه را فراهم کرد و با شوت خود هم روی اشتباه فرناندو موسلرا، کار حریف را تمام کرد. به نشانه احترام، او برای این گل شادی نکرد و بعد از بازی: «اروگوئه یک تیم مستحکم است که مرا به یاد تیم خودم اتلتیکو می‌اندازد.»
گریزمن قول داده که ماه دسامبر سفری به اروگوئه داشته باشد. با وجودی که اروگوئه را از جام حذف کرده، اما هواداران فوتبال این کشور، از دوست فرانسوی خود ناراحت نیستند و استقبال گرمی از او خواهند داشت.
