خبرورزشی/ علی بنی‌شیخ‌الاسلامی: این کشور چند استادیوم تازه تأسیس کرد. چند ورزشگاه کهنه خود را نو کرد و از همه مهم‌تر میزان درآمد این کشور از برگزاری جام جهانی بود.
بر اساس اعلام دولت روسیه پویایی اقتصاد در روز‌های برگزاری جام جهانی ۲۰۱۸ قابل لمس بود. توریست‌های زیادی از جای جای جهان هنگام برگزاری دیدار‌های جام جهانی در روسیه به این کشور سفر کردند. بازی‌های این دوره در دهه‌های اخیر پرتماشاگرترین جام جهانی بود. به طور میانگین هر بازی کمی بیشتر از ۴۰ هزار تماشاگر داشت. بیشتر این‌ها غیرروسی بودند و تازه اگر هم همه شان روسی بودند از این شهر به شهر دیگری سفر کردند. برای اسکان و تغذیه و همچنین خریدن بلیت هزینه کردند.
این‌ها به کنار. روس‌ها از برگزاری جام جهانی در کشور خود خیلی خوشحالند. توانمندی خود را در برگزاری چنین تورنمنتی به رخ کشیدند. جام جهانی بهانه‌ای شد که روس‌ها ظرفیت‌های کشور خود را به جهان معرفی کنند. همچنین جا‌های دیدنی و زیبایی‌های این کشور.
در حاشیه برگزاری جام جهانی پوتین با سران چند کشور دیدار صمیمی و دوستانه داشت. مثل مکرون و رئیس‌جمهور کرواسی.
بر اساس اعلام مرکز مطالعات اجتماعی روسیه میزان شادابی مردم این کشور در روز‌های برگزاری جام جهانی ۲۰۱۸ به طرز قابل ملاحظه‌ای افزایش پیدا کرده بود.
این‌ها فقط یک روی سکه است. پول در گردش جام جهانی و سود‌هایی که نصیب همه ساخت غیر قابل باور است! آن‌قدر جام جهانی ۲۰۱۸ برای همه درآمد داشته که کروات‌ها پاداش‌های حضور در جام را به کودکان کار اختصاص دادند.
باشگاه‌هایی که در جام جهانی بازیکن داشتند از فیفا پول خواهند گرفت. به فدراسیون‌های ملی از سوی فیفا پول داده خواهد شد. تیم‌های اول تا سوم چنان پولی می‌گیرند که می‌توانند تا سال‌های سال برنامه‌های ملی خود را اجرایی کنند! همین پول می‌تواند به فدراسیون فوتبال ایران هم برای اجرای برنامه‌ها کمک کند.
خلاصه اینکه همه کشور‌ها و همه باشگاه‌ها و همه مردم به جام جهانی درود می‌فرستند، چون جام جهانی برای آن‌ها خاطره‌انگیز بود. چه اشک‌هایش و چه خنده‌هایش. این جام جهانی به اندازه کافی برای همه خاطره داشته که تا جام جهانی بعدی از آن بگویند...
یواخیم لو: ما شایسته نبودیم، ایراد از هیچ‌کس نبود!
این جام جهانی فقط در بعد مالی ارزشمند نبود. در بعد فنی هم فوتبال را به خیلی از نتایج رساند.
در مرحله گروهی خیلی از تیم‌های شاخص حذف شدند. نمونه اش آلمان که در دوره قبلی جام جهانی قهرمان شده بود. آلمان در مرحله گروهی در بین چهار تیم چهارم شد! این را بدبین‌ترین طرفدار تیم ملی آلمان هم تصور نمی‌کرد.
طبیعی بود یواخیم لو بعد از بازگشت از روسیه حرف‌های بدی در مورد جام جهانی بزند، اما او با خرسندی در مورد جام جهانی حرف زد. به همه احترام گذاشت از جمله به فوتبال گروهی کره که فوتبالی دفاعی توأم با استفاده از ضد‌حملات بود و این ترفند سبب پیروزی ۲ بر صفر چشم بادامی‌ها شد.
لو گفت: «من و شاگردانم شایسته صعود از گروه نبودیم چه رسد به اینکه در جام جهانی قهرمان شویم. ما با درس‌های بزرگی روسیه را ترک کردیم و در ادامه این فرصت برای ما وجود دارد در جام جهانی بهتر عمل کنیم.»
در روسیه فوتبال دفاعی نمود زیادی پیدا کرد. شروعش با ایران بود که در مرحله گروهی با ۱۴۹ مهار و دفع توپ بهترین عملکرد را در فاز دفاعی در بین ۳۲ تیم حاضر داشت. در ادامه برخی تیم‌ها از سبک بازی تیم ملی الگوبرداری کردند. نمونه اش روسیه که در بازی با اسپانیا همان‌طور بازی کرد که ما بازی کردیم. با این تفاوت که روس‌ها موقعیت‌شناس‌تر بودند و در نهایت در ضربات پنالتی پیروز شدند و از مرحله یک‌هشتم نهایی به مرحله یک‌چهارم نهایی صعود کردند. حتی روس‌ها با این سبک بازی می‌توانستند کروات‌ها را هم شکست دهند، اما این بار در ضربات پنالتی خوب عمل نکردند.
نه تنها لو بلکه دیگر ناکامان جام جهانی هم از جام جهانی بد نگفتند. کریس و یارانش در بازی با اروگوئه حذف شدند! آرژانتین با مسی ره به جایی نبرد. همچنین اسپانیا. هیچ کدام از این‌ها از جام جهانی بد نگفتند. با وجود همه فشار‌هایی که روی کریس، مسی و... بود.
خلاصه اینکه در روسیه هم چیز خوب بود. طرفداران تیم‌ها در روسیه با هم آشنا شدند و رفاقت‌های تازه حقیقی شکل گرفت. حتی برخی از رفاقت‌ها به سوژه‌های جالب اجتماعی تبدیل شد و این همه معجزه فوتبال و معجزه جام جهانی است...
فقط ایران... فقط ایران...
در تنها کشوری که در مورد جام جهانی بد گفتند ایران بود. در تهران باشگاه استقلال و در رأس آن افتخاری به جام جهانی لعنت فرستاد چراکه جام جهانی موجب شد چند بازیکن آن‌ها مورد توجه تیم‌های دیگر قرار بگیرند و قرارداد خود را با تیم تمدید نکنند!
پیش از افتخاری، مربی و سرپرست استقلال هم از جام جهانی بد گفتند. انگار جام جهانی برای همه موهبت بود الا باشگاه استقلال تهران!
ایراد از باشگاه استقلال و تفکرات آدم‌هایش است. حضور بازیکن ایرانی در تیم‌های خارجی ارزشمند است به این خاطر که به پیشرفت فنی تیم ملی کمک می‌کند و این جدا از ارزآوری است.
آقایان به گونه‌ای صحبت می‌کنند که گویی باشگاه استقلال تا به امروز فقط به روی دوش این بازیکنان تکیه داشته و با رفتن آن‌ها استقلال نابود می‌شود. داشتن چنین طرز تفکری هم فاجعه است.
چرا برانکو به جام جهانی لعنت نفرستاد؟ تیم او که تازه از جذب بازیکن جدید محروم است چند بازیکن را هم از دست داده! و شاید باز هم از دست بدهد. این‌طور باشد برانکو که باید فیفا را نفرین کند.
تفاوت در این است که برانکو فوتبال را با همه اتفاقاتش پذیرفته، اما ما در تهران فوتبال را فقط برای خود می‌خواهیم و اگر طبق میل ما پیش نرود به زمین و زمان لعنت می‌فرستیم.
باید از رفتن امید نورافکن خوشحال بود. همچنین مجید حسینی و امید ابراهیمی. این برای باشگاه استقلال افتخار است که مدام بازیکن به تیم‌های خارجی می‌فرستد. حالا اگر باشگاه استقلال قرارداد بستن بلد نیست که از این ترانسفر‌ها منتفع شود جام جهانی چه گناهی دارد؟
از جام جهانی مردم ایران خشنود شدند و به خیابان‌ها ریختند. نمایش تیم ملی و مقاومت و تلاش شاگردان کی‌روش تا جایی مثال‌زدنی بود که رهبر معظم انقلاب اسلامی هم لب به تحسین بچه‌های این سرزمین گشود و حتی به دولت توصیه کرد در مقاومت و دنبال کردن مطالبات مردم همانند تیم ملی تلاش کنند هر چند قرار باشد به دنبال این تلاش نتیجه آرمانی نباشد.
آن وقت ما از رفتن چند بازیکن به جای اینکه خوشحال باشیم ناراحتیم و به جام جهانی لعنت می‌فرستیم. همه باشگاه‌های جهان تلاش می‌کنند بازیکنان‌شان لژیونر شوند، اما ما بر این عقیده‌ایم که ترک تیم و رفتن به تیم‌های خارجی جرم است و به این بهانه و در فضای مجازی صفحه بازیکن را فحش‌باران می‌کنیم!
چرا؟
بر اساس اعلام دولت روسیه پویایی اقتصاد در روز‌های برگزاری جام جهانی ۲۰۱۸ قابل لمس بود. توریست‌های زیادی از جای جای جهان هنگام برگزاری دیدار‌های جام جهانی در روسیه به این کشور سفر کردند. بازی‌های این دوره در دهه‌های اخیر پرتماشاگرترین جام جهانی بود. به طور میانگین هر بازی کمی بیشتر از ۴۰ هزار تماشاگر داشت. بیشتر این‌ها غیرروسی بودند و تازه اگر هم همه شان روسی بودند از این شهر به شهر دیگری سفر کردند. برای اسکان و تغذیه و همچنین خریدن بلیت هزینه کردند.
این‌ها به کنار. روس‌ها از برگزاری جام جهانی در کشور خود خیلی خوشحالند. توانمندی خود را در برگزاری چنین تورنمنتی به رخ کشیدند. جام جهانی بهانه‌ای شد که روس‌ها ظرفیت‌های کشور خود را به جهان معرفی کنند. همچنین جا‌های دیدنی و زیبایی‌های این کشور.
در حاشیه برگزاری جام جهانی پوتین با سران چند کشور دیدار صمیمی و دوستانه داشت. مثل مکرون و رئیس‌جمهور کرواسی.
بر اساس اعلام مرکز مطالعات اجتماعی روسیه میزان شادابی مردم این کشور در روز‌های برگزاری جام جهانی ۲۰۱۸ به طرز قابل ملاحظه‌ای افزایش پیدا کرده بود.
این‌ها فقط یک روی سکه است. پول در گردش جام جهانی و سود‌هایی که نصیب همه ساخت غیر قابل باور است! آن‌قدر جام جهانی ۲۰۱۸ برای همه درآمد داشته که کروات‌ها پاداش‌های حضور در جام را به کودکان کار اختصاص دادند.
باشگاه‌هایی که در جام جهانی بازیکن داشتند از فیفا پول خواهند گرفت. به فدراسیون‌های ملی از سوی فیفا پول داده خواهد شد. تیم‌های اول تا سوم چنان پولی می‌گیرند که می‌توانند تا سال‌های سال برنامه‌های ملی خود را اجرایی کنند! همین پول می‌تواند به فدراسیون فوتبال ایران هم برای اجرای برنامه‌ها کمک کند.
خلاصه اینکه همه کشور‌ها و همه باشگاه‌ها و همه مردم به جام جهانی درود می‌فرستند، چون جام جهانی برای آن‌ها خاطره‌انگیز بود. چه اشک‌هایش و چه خنده‌هایش. این جام جهانی به اندازه کافی برای همه خاطره داشته که تا جام جهانی بعدی از آن بگویند...
یواخیم لو: ما شایسته نبودیم، ایراد از هیچ‌کس نبود!
این جام جهانی فقط در بعد مالی ارزشمند نبود. در بعد فنی هم فوتبال را به خیلی از نتایج رساند.
در مرحله گروهی خیلی از تیم‌های شاخص حذف شدند. نمونه اش آلمان که در دوره قبلی جام جهانی قهرمان شده بود. آلمان در مرحله گروهی در بین چهار تیم چهارم شد! این را بدبین‌ترین طرفدار تیم ملی آلمان هم تصور نمی‌کرد.
طبیعی بود یواخیم لو بعد از بازگشت از روسیه حرف‌های بدی در مورد جام جهانی بزند، اما او با خرسندی در مورد جام جهانی حرف زد. به همه احترام گذاشت از جمله به فوتبال گروهی کره که فوتبالی دفاعی توأم با استفاده از ضد‌حملات بود و این ترفند سبب پیروزی ۲ بر صفر چشم بادامی‌ها شد.
لو گفت: «من و شاگردانم شایسته صعود از گروه نبودیم چه رسد به اینکه در جام جهانی قهرمان شویم. ما با درس‌های بزرگی روسیه را ترک کردیم و در ادامه این فرصت برای ما وجود دارد در جام جهانی بهتر عمل کنیم.»
در روسیه فوتبال دفاعی نمود زیادی پیدا کرد. شروعش با ایران بود که در مرحله گروهی با ۱۴۹ مهار و دفع توپ بهترین عملکرد را در فاز دفاعی در بین ۳۲ تیم حاضر داشت. در ادامه برخی تیم‌ها از سبک بازی تیم ملی الگوبرداری کردند. نمونه اش روسیه که در بازی با اسپانیا همان‌طور بازی کرد که ما بازی کردیم. با این تفاوت که روس‌ها موقعیت‌شناس‌تر بودند و در نهایت در ضربات پنالتی پیروز شدند و از مرحله یک‌هشتم نهایی به مرحله یک‌چهارم نهایی صعود کردند. حتی روس‌ها با این سبک بازی می‌توانستند کروات‌ها را هم شکست دهند، اما این بار در ضربات پنالتی خوب عمل نکردند.
نه تنها لو بلکه دیگر ناکامان جام جهانی هم از جام جهانی بد نگفتند. کریس و یارانش در بازی با اروگوئه حذف شدند! آرژانتین با مسی ره به جایی نبرد. همچنین اسپانیا. هیچ کدام از این‌ها از جام جهانی بد نگفتند. با وجود همه فشار‌هایی که روی کریس، مسی و... بود.
خلاصه اینکه در روسیه هم چیز خوب بود. طرفداران تیم‌ها در روسیه با هم آشنا شدند و رفاقت‌های تازه حقیقی شکل گرفت. حتی برخی از رفاقت‌ها به سوژه‌های جالب اجتماعی تبدیل شد و این همه معجزه فوتبال و معجزه جام جهانی است...
فقط ایران... فقط ایران...
در تنها کشوری که در مورد جام جهانی بد گفتند ایران بود. در تهران باشگاه استقلال و در رأس آن افتخاری به جام جهانی لعنت فرستاد چراکه جام جهانی موجب شد چند بازیکن آن‌ها مورد توجه تیم‌های دیگر قرار بگیرند و قرارداد خود را با تیم تمدید نکنند!
پیش از افتخاری، مربی و سرپرست استقلال هم از جام جهانی بد گفتند. انگار جام جهانی برای همه موهبت بود الا باشگاه استقلال تهران!
ایراد از باشگاه استقلال و تفکرات آدم‌هایش است. حضور بازیکن ایرانی در تیم‌های خارجی ارزشمند است به این خاطر که به پیشرفت فنی تیم ملی کمک می‌کند و این جدا از ارزآوری است.
آقایان به گونه‌ای صحبت می‌کنند که گویی باشگاه استقلال تا به امروز فقط به روی دوش این بازیکنان تکیه داشته و با رفتن آن‌ها استقلال نابود می‌شود. داشتن چنین طرز تفکری هم فاجعه است.
چرا برانکو به جام جهانی لعنت نفرستاد؟ تیم او که تازه از جذب بازیکن جدید محروم است چند بازیکن را هم از دست داده! و شاید باز هم از دست بدهد. این‌طور باشد برانکو که باید فیفا را نفرین کند.
تفاوت در این است که برانکو فوتبال را با همه اتفاقاتش پذیرفته، اما ما در تهران فوتبال را فقط برای خود می‌خواهیم و اگر طبق میل ما پیش نرود به زمین و زمان لعنت می‌فرستیم.
باید از رفتن امید نورافکن خوشحال بود. همچنین مجید حسینی و امید ابراهیمی. این برای باشگاه استقلال افتخار است که مدام بازیکن به تیم‌های خارجی می‌فرستد. حالا اگر باشگاه استقلال قرارداد بستن بلد نیست که از این ترانسفر‌ها منتفع شود جام جهانی چه گناهی دارد؟
از جام جهانی مردم ایران خشنود شدند و به خیابان‌ها ریختند. نمایش تیم ملی و مقاومت و تلاش شاگردان کی‌روش تا جایی مثال‌زدنی بود که رهبر معظم انقلاب اسلامی هم لب به تحسین بچه‌های این سرزمین گشود و حتی به دولت توصیه کرد در مقاومت و دنبال کردن مطالبات مردم همانند تیم ملی تلاش کنند هر چند قرار باشد به دنبال این تلاش نتیجه آرمانی نباشد.
آن وقت ما از رفتن چند بازیکن به جای اینکه خوشحال باشیم ناراحتیم و به جام جهانی لعنت می‌فرستیم. همه باشگاه‌های جهان تلاش می‌کنند بازیکنان‌شان لژیونر شوند، اما ما بر این عقیده‌ایم که ترک تیم و رفتن به تیم‌های خارجی جرم است و به این بهانه و در فضای مجازی صفحه بازیکن را فحش‌باران می‌کنیم!
چرا؟
