به گزارش خبرورزشی،  بعد از ۹۲ بازی ملی، ۹ سال حضور و فتح یک جام جهانی، مسعود اوزیل از تیم ملی آلمان خداحافظی کرد، آن هم با اقدامی جسورانه و خراب کردن تمام پل‌های پشت سر خود. این بازیکن ۲۹ ساله روز یک‌شنبه با انتشار بیانیه‌ای اعلام کرد تا زمانی که این «حس نژادپرستی و بی‌احترامی» وجود داشته باشد، دیگر هرگز برای تیم ملی آلمان بازی نخواهد کرد.
تمام جنجال‌ها از ملاقات مسعود اوزیل -و هم‌تیمی اش ایلکای گوندوغان- با رجب طیب اردوغان رئیس‌جمهور ترکیه و عکس گرفتن با این شخصیت سیاسی شروع شد. این عکس با واکنش‌های تندی از سوی رسانه‌های آلمان، فدراسیون فوتبال این کشور و هواداران تیم ملی آلمان مواجه شد؛ مثلثی که اوزیل در بیانیه بلندبالای خود به همه آن‌ها اشاره کرده است و حالا شاید هرکدام از اضلاع این مثلث از کاری که کرده‌اند، پشیمان باشند، یا دست‌کم باید این حس را داشته باشند.
قربانی یک فرد
رینهارد گریندل رئیس فدراسیون فوتبال آلمان اولین هدف حملات مسعود اوزیل بود طوری که این بازیکن در بیانیه اش گفت: دیگر نمی‌خواهد قربانی این فرد و ناتوانی او در انجام وظایفش باشد.
اوزیل قبل از انتقاد از رئیس فدراسیون فوتبال آلمان به نقد رسانه‌های آلمانی نیز پرداخت و گفت: «آنچه نمی‌توانم بپذیرم این است که رسانه‌های آلمانی مرتباً تابعیت دوگانه مرا مورد سرزنش قرار می‌دادند و از یک عکس ساده برای انتقاد از من در جام جهانی استفاده می‌کردند، من به جای تمام تیم.»

قابل توجیه
عصبانیت او قابل توجیه است. مدتی قبل گریندل از او خواسته بود در مورد عکسی که با گوندوغان گرفته، توضیح دهد. اوزیل این کار را کرده و حالا همه نگاه‌ها به رئیس فدراسیون است تا در مورد رفتار خودش توضیح دهد. گریندل ابتدا از تصمیم یواخیم لو برای قرار دادن اوزیل در فهرست جام جهانی حمایت کرد، اما بعد ناگهان تصمیم گرفت اوزیل را مورد مؤاخذه قرار دهد و از او بخواهد که پاسخگوی ماجرای اردوغان باشد، آن هم در شرایطی که فدراسیون آلمان بابت نتایج ضعیف تیم ملی این کشور به شدت مورد انتقاد بود. او با فرار از این انتقادات سعی کرد توپ را به زمین اوزیل بیندازد: «بسیاری از هواداران ناراحت هستند، چون سؤالاتی در مورد اوزیل دارند و انتظار دارند از او جوابی بشنوند. از نظر من تکلیف روشن است. او بعد از بازگشت از تعطیلات باید توضیحات لازم را ارائه دهد.»
حالا نوبت شماست
خب آقای رینهارد گریندل، اوزیل این کار را انجام داد و شما را با حرف‌هایی از خودت، خطاب قرار داد، حرف‌هایی مربوط به سال ۲۰۰۴ که شما به عنوان یک سیاستمدار در مورد چندفرهنگی بودن گفته بودید: «یک افسانه است و یک دروغ ابدی.» اگر گریندل هنوز هم چنین عقیده‌ای دارد، اصلاً مناسب به نظر نمی‌رسد او در پستی باقی بماند که با بازیکنان و مربیان فراوانی از نژاد‌های مختلف و اصلیت‌های گوناگون روبه‌روست.
نباید عکس می‌گرفت
آلمانی‌ها معتقدند اوزیل نباید با رئیس‌جمهوری عکس می‌گرفته که در کارنامه اش ممنوعیت آزادی بیان و شکنجه دادن مخالفانش وجود دارد. اوزیل همان‌موقع هم اعلام کرد که این عکس در راستای مراسمی خیریه بوده و ایلکای گوندوغان نیز همین موضع را تأیید کرد، اما رسانه‌های آلمانی باز هم معتقد بودند آن‌ها نباید برای چنین هدفی هم حاضر به عکس گرفتن با رئیس‌جمهور ترکیه می‌شدند.
با این وجود هیچ‌کدام از دلایلی که رسانه‌ها و هواداران آلمانی ابراز کرده‌اند، نمی‌تواند توجیهی باشد بر انتقاد‌ها و حملات زهرآگینی که طی این مدت به اوزیل شده، آن هم فقط بابت یک عکس!

بز کثیف
اوزیل اشاره کرده که چطور سیاستمداران آلمانی او را یک «بز کثیف» و هواداران فوتبال آلمان او را یک «ترک مزخرف» خواندند. وقتی کسانی که در رأس قدرت در کشور آلمان قرار دارند و کسانی که باید حامی این بازیکن در تیم ملی باشند، چنین دیدگاهی دارند، آیا خداحافظی او از تیم ملی و گفتن اینکه دیگر برای پوشیدن پیراهن تیم ملی راحت نیست، اتفاقی عجیب است؟
او دیپلمات نیست
شاید مسعود اوزیل می‌توانست این موقعیت را بهتر مدیریت کند و تصمیم منطقی‌تری بگیرد، اما او یک فوتبالیست است و نه یک دیپلمات سیاسی. فدراسیون فوتبال آلمان باید در این مورد پاسخگو باشد. شاید رسانه‌های آلمانی که خودشان جزو حمله‌کنندگان به اوزیل بودند، بابت این قضیه به فدراسیون آلمان چندان سخت نگیرند، اما این فدراسیون نمی‌تواند از مسئولیت خود شانه خالی کند و باید پاسخگوی این باشد که چرا اوزیل به عنوان یک بازیکن مسلمان با تبار ترکیه‌ای باید مورد توفان حملات و انتقادات شدیدتر نسبت به بازیکنی دیگر در همان موقعیت و با اصالتی آلمانی قرار بگیرد؟ به طور مثال، لوتار ماتئوس ستاره سابق تیم ملی آلمان که همین حالا به عنوان سفیر فدراسیون فوتبال آلمان فعالیت می‌کند، مدتی پیش عکسی را در حال دست دادن با پوتین منتشر کرد، اما فقط چند رسانه آلمانی انتقاد خفیفی از ماتئوس داشتند و ماجرا بدون سروصدا به پایان رسید.
اوزیل با بیانیه تندی که نوشت و حمله‌ای که به فدراسیون فوتبال آلمان و رئیس این فدراسیون داشت، عملاً تمام پل‌های پشت سر خود را برای بازگشت به تیم ملی خراب کرد، اما کسی نمی‌تواند این حقیقت را فراموش کند که او در فوتبال آلمان قربانی شد، قربانی نژادپرستی و البته قربانی یک عکس ساده!