به گزارش خبرورزشی، دانستن این موضوع که تیم امید ایران بازیکنان زیر 21 سال را جمع کرد و با خودش به بازی های آسیایی برد کار سختی نیست.
آینده نگری فدراسیون فوتبال در این زمینه قابل تحسین است اما شکست هایی در فوتبال هستند که به قاعده نباید برای هر تیمی رخ بدهند.
باخت به میانمار نمونه کامل بحث ماست؛ ما نباید به میانمار ببازیم. حتی با تیم زیر 21 سال. حتی با تیمی که برای آن نقشه و برنامه در آینده داریم.
باخت به میانمار پتانسیل و ظرفیت بالای فوتبال ایران را در چنین شکست هایی به تصویر می کشد. بحث های بی سرانجام درباره تیم ملی بزرگسالان و توقعات دیوانه وار از کی روش یا بازیکنانی که در جام جهانی روسیه با تمام وجود بازی کردند نشان می دهد ما فقط در یک جا توهم فانتزی می زنیم؛
هر بار نوبت به تیم ملی می رسد، تصور می کنیم این بار باید فاتح جام جهانی شویم اما واقعیت چنین نیست. ما فوتبالی داریم که به میانمار می بازد و تیم هایش در لیگ قهرمانان آسیا جام نمی گیرند.
فوتبالی که هنوز دغدغه جام ملت های آسیا را دارد. فوتبالی که بیش از 40 سال قهرمان جام ملت ها نمی شود و از صعود به المپیک باز می ماند. فوتبالی که قبل از حضور کی روش هر 8 سال یک بار شاید به جام جهانی صعود می کرد.
ارزشمند بودن تیم آینده نگر فوتبال ایران محل بحث و تردید نیست، شبهه اما وقتی دو چندان می شود که به میانمار می بازیم و این یعنی یک هشدار جدی به فوتبال ایران...
شکست های تیم های ملی ما زیاد اسرارآمیز نیست. فقط کافی است با آرامش و بدون بغض، آنچه رخ داده را تحلیل کنیم. ما تیم امید را با این بازیکنان درک می کنیم اما یادمان باشد هباخت به تیم های حقیر آسیایی سال ها در کارنامه ما ثبت شده بود؛
این که در چند سال گذشته دوباره آقای فوتبال آسیا شدیم همان اتفاقی است که خیلی ها نخواستند آن را ببینند و باور کنند!
آینده نگری فدراسیون فوتبال در این زمینه قابل تحسین است اما شکست هایی در فوتبال هستند که به قاعده نباید برای هر تیمی رخ بدهند.
باخت به میانمار نمونه کامل بحث ماست؛ ما نباید به میانمار ببازیم. حتی با تیم زیر 21 سال. حتی با تیمی که برای آن نقشه و برنامه در آینده داریم.
باخت به میانمار پتانسیل و ظرفیت بالای فوتبال ایران را در چنین شکست هایی به تصویر می کشد. بحث های بی سرانجام درباره تیم ملی بزرگسالان و توقعات دیوانه وار از کی روش یا بازیکنانی که در جام جهانی روسیه با تمام وجود بازی کردند نشان می دهد ما فقط در یک جا توهم فانتزی می زنیم؛
هر بار نوبت به تیم ملی می رسد، تصور می کنیم این بار باید فاتح جام جهانی شویم اما واقعیت چنین نیست. ما فوتبالی داریم که به میانمار می بازد و تیم هایش در لیگ قهرمانان آسیا جام نمی گیرند.
فوتبالی که هنوز دغدغه جام ملت های آسیا را دارد. فوتبالی که بیش از 40 سال قهرمان جام ملت ها نمی شود و از صعود به المپیک باز می ماند. فوتبالی که قبل از حضور کی روش هر 8 سال یک بار شاید به جام جهانی صعود می کرد.
ارزشمند بودن تیم آینده نگر فوتبال ایران محل بحث و تردید نیست، شبهه اما وقتی دو چندان می شود که به میانمار می بازیم و این یعنی یک هشدار جدی به فوتبال ایران...
شکست های تیم های ملی ما زیاد اسرارآمیز نیست. فقط کافی است با آرامش و بدون بغض، آنچه رخ داده را تحلیل کنیم. ما تیم امید را با این بازیکنان درک می کنیم اما یادمان باشد هباخت به تیم های حقیر آسیایی سال ها در کارنامه ما ثبت شده بود؛
این که در چند سال گذشته دوباره آقای فوتبال آسیا شدیم همان اتفاقی است که خیلی ها نخواستند آن را ببینند و باور کنند!
