خبرورزشی/ آرتین زهرابی: وقتی روی کاناپه لم می دهی و از پنجره آن درخت کاج را می بینی، شاید دلت بخواهد مثل رابرت دنیرو در «پا برهنه در پارک» بی خیال و بی سرانجام قدم بزنی...
شاید با دیدن مهتاب در این روزهای بی رمق شهریور، دوست داشته باشی موسیقی گوش نواز «تابستان گرم و طولانی» را چندین و چند بار گوش کنی... درست مثل صدای لالایی یک پیانوست....
وقتی رمانتیک می شویم همه با هم انگار این گونه ایم و البته خصلت دیگر ما این است؛ همه با هم حمله می کنیم!
فوتبال ایران مثل چند خط اول این نوشته می تواند رمانتیک باشد اما چهره خشن این ورزش با چند اتفاق که آمیزش پیدا می کند، همه چیز به هم می ریزد.
حالا با انتخاب دوباره برند موردنظر برای آقای کی روش مسجل شد در بر همان پاشنه می چرخد و اینجا خبری از تغییر در فوتبال نیست! ما در بازگشت به عقب یکه تازیم و تازه می توانیم دنیای فوتبال را هم شگفت زده کنیم.
وقتی قهرست تیم ملی اعلام می شود، گویی زلزله ای چند ریشتری رخ داده؛ دوباره آنها که در کوران جام جهانی به لانه های خود خزیده بودند سرمربی تیم ملی را ارشاد کردند که چرا فلانی را دعوت نکردی یا چرا یکی دیگر را دعوت کردی؟ انگار سرمربی دست به سینه ایستاده تا عده ای بازیکنان موردنظر را اعلام کنند و او به زبان پرتغالی بگوید اوامر شما همین امروز اجرا می شود!
اینجا هیچ چیز عوض نمی شود، حتی همین افکار نخ نما شده که نمی دانیم تجمیع این همه اتفاق بد، چگونه آقای کی روش را ترغیب به بازگشت کرده است؟
به فوتبال ما زندگی مرفه و شیک و گوش سپردن به موسیقی جاز در یک شب دل انگیز نمی آید.
 اینجا فیلمفارسی است، آنچه برای کی روش مایه عبرت نمی شود همین فیلمفارسی بودن ماست!