خبرورزشی/علی بنی شیخ الاسلامی: فوتبال دفاعی یعنی اینکه در جریان ۹۰ دقیقه بازی ۱۱ نفره در منطقه یکسوم دفاعی حضور داشته باشی و هرگاه صاحب توپ شدی از این منطقه توپ را برای سانتر فوروارد خرج کنی که شاید راهی به دروازه پیدا کند! تیم ملی در همه سالهای اخیر و حتی در جام ملتهای آسیا بر مبنای تصاحب فضا به جای توپ بازی کرد، اما همیشه و همیشه بعد از توپ گیری برای رسیدن به دروازه حریف و گلزنی برنامه داشت که این برنامه اسمش حملات سریع است. دلیل اینکه در بیشتر بازیها این حملات شکل گرفته و برخی از موقعیتها تبدیل به گل شده است آشفتگی خط دفاعی حریف بوده و اینکه تیم کیروش به نحو احسن از این آشفتگی استفاده کرده است.
نمونه اش در بازی با آرژانتین که ایران صاحب موقعیتهای خوبی برای گلزنی شد. در بازی با اسپانیا و حتی پرتغال هم این چنین بود. تجمع در منطقه یکسوم دفاعی و دست زدن به حملات سریع بعد از توپ گیری خود یک سبک است که اجرای این سبک چندان آسان نیست. قطع به یقین و صد درصد این سبک از بازی چشمنواز نیست و بزرگترین حسنش نتیجهگرایی است! اما مثال زدن برخی از تیمهای لیگ برتری به تیم ملی کاملاً اشتباه است. یکی از مربیانی که خیلی دوست داشت با این شیوه جلو برود عبدا... ویسی بود، اما آیا او در تیمی جز استقلال خوزستان و آن هم برای یک سال توانست این سبک از بازی را ادامه دهد؟ در حالی که کیروش سالهای سال است با این شیوه بازی میکند و تقریباً نیز به هدف خود دست یافته است.
استدلالی که کیروش دارد دستکم برای خودش قابل احترام است. او میگوید در برابر تیمی که از ما قویتر است نمیشود مثل آنها حمله کرد بلکه باید بیشتر دفاع کرد تا حریف به گل نرسد و باید دست به حمله سریع زد تا به نتیجه رسید. معمار دفاعی باشگاه منچستر در تیم ملی شاگردانش را به شیوهای تمرین میدهد که سبکش شده است. کمترین حسن حضور کیروش در تیم ملی این بوده که خوب دفاع کردن و استفاده از حملات سریع را یاد گرفتهایم. این بخش مهمی از فوتبال است. اما سؤال اینجاست وقتی برخی از تیمهای لیگ برتری در تلاش برای تقلید از سبک کیروش هستند چگونه میتوانیم از کیروش انتقاد کنیم و به اصطلاح از فوتبال دفاعی به فوتبال تهاجمی برسیم؟
نمونه اش در بازی با آرژانتین که ایران صاحب موقعیتهای خوبی برای گلزنی شد. در بازی با اسپانیا و حتی پرتغال هم این چنین بود. تجمع در منطقه یکسوم دفاعی و دست زدن به حملات سریع بعد از توپ گیری خود یک سبک است که اجرای این سبک چندان آسان نیست. قطع به یقین و صد درصد این سبک از بازی چشمنواز نیست و بزرگترین حسنش نتیجهگرایی است! اما مثال زدن برخی از تیمهای لیگ برتری به تیم ملی کاملاً اشتباه است. یکی از مربیانی که خیلی دوست داشت با این شیوه جلو برود عبدا... ویسی بود، اما آیا او در تیمی جز استقلال خوزستان و آن هم برای یک سال توانست این سبک از بازی را ادامه دهد؟ در حالی که کیروش سالهای سال است با این شیوه بازی میکند و تقریباً نیز به هدف خود دست یافته است.
استدلالی که کیروش دارد دستکم برای خودش قابل احترام است. او میگوید در برابر تیمی که از ما قویتر است نمیشود مثل آنها حمله کرد بلکه باید بیشتر دفاع کرد تا حریف به گل نرسد و باید دست به حمله سریع زد تا به نتیجه رسید. معمار دفاعی باشگاه منچستر در تیم ملی شاگردانش را به شیوهای تمرین میدهد که سبکش شده است. کمترین حسن حضور کیروش در تیم ملی این بوده که خوب دفاع کردن و استفاده از حملات سریع را یاد گرفتهایم. این بخش مهمی از فوتبال است. اما سؤال اینجاست وقتی برخی از تیمهای لیگ برتری در تلاش برای تقلید از سبک کیروش هستند چگونه میتوانیم از کیروش انتقاد کنیم و به اصطلاح از فوتبال دفاعی به فوتبال تهاجمی برسیم؟