خبرورزشی /  آرتین زهرابی: قصه‌های زیادی درباره پخش نشدن برنامه ۹۰ در دو شنبه شبی که گذشت شنیدیم. قصه‌هایی که غصه‌های این فوتبال را زیاد می‌کنند...
اما قصه، قصه است؛ ما که از اصل ماجرا خبر نداریم. هر چه هست این که خیلی‌ها از کوشش‌های عادل فردوسی‌پور برای پخش برنامه ۹۰ در هفته‌ای که می‌گفتند برنامه او پخش نمی‌شود شگفت‌زده بودند.
شما فکر می‌کنید دلیل این همه پشتکار و حرف خوردن چه بود؟ عشق به دوربین و اقناع حس غریبانه شهرت‌طلبی؟ فردوسی‌پور به کدام یک از این‌ها نیاز داشت؟
یک برنامه‌ساز تلویزیون با هر سبک و نگرشی طبعا دوست ندارد برنامه‌اش از ریتم و نظم بیفتد؛ آن‌چه برای ۹۰ رخ داد نسخه آزمایش‌نشده‌ای در طول این سال‌ها بود؛ هرگز بر اساس بهانه‌هایی از این دست، پخش ۹۰ به محاق نمی‌رفت!
فردوسی‌پور در ۹۰ همین هفته که پخش نشد، می‌توانست به ماجرای تیم امید، تیم بزرگسالان و اختلاف بر سر برگزاری تمرینات در مرکز پک ورود کند. می‌توانست در این باره یک بحث چالشی داشته باشد و به زوایای تاریک این اتفاق نور بتاباند.
می‌توانست درباره بازی‌های تدارکاتی تیم ملی، بدنسازی این روزهای تیم امید و هزار ماجرای دیگر در لیگ یک حرف بزند؛ کلی سوژه در این هفته فقط به دلیل پخش نشدن برنامه ۹۰ سوخت. تلاش‌های عادل فردوسی‌پور بی‌گمان بر همین اساس بود؛ نه داستان عشق به دوربین، نه بحث حقارت‌بار شهرت‌طلبی؛ هیچ کدام این‌ها دلیل واضحی برای آن همه کوشش نبود.
 این هفته خیلی‌ها بابت اتفاقی که رخ داد حس خوبی نداشتند؛ همین!