به گزارش خبرورزشی، تماشاگران ورزشگاه آزادی و تلویزیونی تصور می‌کردند داور حداقل ۳۰ ثانیه‌ای دیگر بگیرد که ناگهان سوت پایان مسابقه به صدا درآمد. برانکو ایوانکوویچ مشت‌هایش را گره کرد و به بالا پرید و بازیکنان پرسپولیس فریاد شادی سرکشیدند. تماشاگران پرسپولیسی سر از پا نمی‌شناختند و باور نمی‌کردند تیم آن‌ها با آن همه مشکلات، محرومیت و جدایی چند بازیکن کلیدی بتواند فینالیست لیگ قهرمانان آسیا شود.
اما این اتفاق تاریخی آن هم مقابل تیم قدرتمند السد و مهندس ژاوی رخ داد! حواس همه معطوف به جشن خودمانی پرسپولیسی‌ها بود. همه در استادیوم آزادی شاد و مشعوف از این صعود تاریخی بودند و حواس هیچ‌کس به ژاوی هرناندز نبود.
ستاره سابق بارسا و یکی از بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال که در این سن و سال هم نشان داد هنوز بهترین است و اگر بخت یار او بود، می‌توانست با ضربه سر دقیقه ۸۵ هم پرسپولیس را حذف کند و هم السد قطر را به فینال آسیا برساند، اما این اتفاق رخ نداد. پرسپولیس با تلاش بازیکنانش و سوپرواکنش علیرضا بیرانوند در جام ماند، فینالیست شد و ژاوی و یارانش حذف شدند. در این میان ژاوی نشان داد یک ورزشکار جوانمرد است. فوتبالیستی که اگر نتوانست برنده شود، اما سعی کرد بازنده خوبی باشد. این هافبک اعجوبه و سرشناس پس از سوت پایان بازی به سمت تک‌تک بازیکنان پرسپولیس رفت و جوانمردانه به آنان تبریک گفت. این ژاوی همان ژاوی بود که دقایقی قبل به وقت‌کشی بروبچه‌های پرسپولیس اعتراض کرده بود ولی در پایان بازی رفتاری حرفه‌ای بروز داد.
ژاوی فوتبالیستی محبوب و جنتلمن در ایران شناخته می‌شد که حالا با این رفتارش محبوب‌تر از گذشته هم شد. به راستی اگر به جای ژاوی یک فوتبالیست هموطن ما داخل زمین بود باز هم چنین رفتاری می‌کرد؟
تجربه نشان داده که مربیان و فوتبالیست‌های کشورمان خیلی جنبه باخت ندارند. وقتی تیم آنان می‌بازد، اول به سمت داور مسابقه یورش می‌برند و او را عامل باخت خود می‌دانند. اگر هم داور بهانه‌ای به دست‌شان نداده باشد، با نیمکت حریف و بازیکنان و مریبان تیم مقابل جر و بحث می‌کنند تا مثلاً نشان بدهند تعصب زیادی دارند در حالی که اصل مطلب، همان نداشتن جنبه باخت است! این فقط مربوط به فوتبالیست‌های ایرانی نیست و سایر رشته‌ها هم همین داستان را دارند. شما بار‌ها دیدید کشتی‌گیران یا ورزشکاران رزمی ما پس از شکست مقابل حریفان خارجی، ناداوری و مسائل این‌چنینی را پیش می‌کشند و این موضوع صرفاً مربوط به فوتبال نیست.
رفتار ژاوی می‌تواند درس خوبی اول برای فوتبال ایران و سپس سایر ورزشکاران باشد که اگر نمی‌توانید برنده شوید، حداقل بازنده خوب و بااخلاقی باشید.
اما این اتفاق تاریخی آن هم مقابل تیم قدرتمند السد و مهندس ژاوی رخ داد! حواس همه معطوف به جشن خودمانی پرسپولیسی‌ها بود. همه در استادیوم آزادی شاد و مشعوف از این صعود تاریخی بودند و حواس هیچ‌کس به ژاوی هرناندز نبود.
ستاره سابق بارسا و یکی از بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال که در این سن و سال هم نشان داد هنوز بهترین است و اگر بخت یار او بود، می‌توانست با ضربه سر دقیقه ۸۵ هم پرسپولیس را حذف کند و هم السد قطر را به فینال آسیا برساند، اما این اتفاق رخ نداد. پرسپولیس با تلاش بازیکنانش و سوپرواکنش علیرضا بیرانوند در جام ماند، فینالیست شد و ژاوی و یارانش حذف شدند. در این میان ژاوی نشان داد یک ورزشکار جوانمرد است. فوتبالیستی که اگر نتوانست برنده شود، اما سعی کرد بازنده خوبی باشد. این هافبک اعجوبه و سرشناس پس از سوت پایان بازی به سمت تک‌تک بازیکنان پرسپولیس رفت و جوانمردانه به آنان تبریک گفت. این ژاوی همان ژاوی بود که دقایقی قبل به وقت‌کشی بروبچه‌های پرسپولیس اعتراض کرده بود ولی در پایان بازی رفتاری حرفه‌ای بروز داد.
ژاوی فوتبالیستی محبوب و جنتلمن در ایران شناخته می‌شد که حالا با این رفتارش محبوب‌تر از گذشته هم شد. به راستی اگر به جای ژاوی یک فوتبالیست هموطن ما داخل زمین بود باز هم چنین رفتاری می‌کرد؟
تجربه نشان داده که مربیان و فوتبالیست‌های کشورمان خیلی جنبه باخت ندارند. وقتی تیم آنان می‌بازد، اول به سمت داور مسابقه یورش می‌برند و او را عامل باخت خود می‌دانند. اگر هم داور بهانه‌ای به دست‌شان نداده باشد، با نیمکت حریف و بازیکنان و مریبان تیم مقابل جر و بحث می‌کنند تا مثلاً نشان بدهند تعصب زیادی دارند در حالی که اصل مطلب، همان نداشتن جنبه باخت است! این فقط مربوط به فوتبالیست‌های ایرانی نیست و سایر رشته‌ها هم همین داستان را دارند. شما بار‌ها دیدید کشتی‌گیران یا ورزشکاران رزمی ما پس از شکست مقابل حریفان خارجی، ناداوری و مسائل این‌چنینی را پیش می‌کشند و این موضوع صرفاً مربوط به فوتبال نیست.
رفتار ژاوی می‌تواند درس خوبی اول برای فوتبال ایران و سپس سایر ورزشکاران باشد که اگر نمی‌توانید برنده شوید، حداقل بازنده خوب و بااخلاقی باشید.
