به گزارش خبرورزشی،  شاید هر دو گل تیم کاشیما آنتلرز به پرسپولیس را دو برزیلی زدند، اما نه لئو سیلوا و نه سرجینیو ستاره نبودند. انصافاً لئو سیلوا در حد و اندازه‌های ژاوی ستاره السد قطر نبود. سرجینیو هم اصلاً و ابداً قابل قیاس با بغداد بونجاح گلزن و زهردار نیست، اما کاشیما یک تیم بود. تیمی که چند مهره کلیدی اش از جمله سوزوکی و همین برزیلی‌ها درتاکتیک تیم حل شده‌اند. فروغ برزیلی‌هایش برخلاف السد بازیکنان بومی را در سایه قرار نداده و محو نمی‌کند.
کاشیما آنتلرز فوتبال را پیچیده و عجیب و غریب هم بازی نمی‌کند. این تیم بسیار ساده بازی می‌کند و همین سادگی سبک بازی آنان حریفان را فریب می‌دهد. سبک بازی تیم ژاپنی بر اساس دوندگی بی‌امان استوار است که با کمترین ضربه به زمین حریف می‌رسند. بعد از آن حمایت از یار خودی، توپ گیری و جا گیری در فضا‌های خالی را در دستور کار داشتند. کاشیما شباهت بسیاری به همین پرسپولیس خودمان دارد. تیمی که به ستاره‌ها متکی نیست و ساده و در عین حال دونده بازی می‌کند.
برانکو این مرتبه بر خلاف مراحل قبلی به پست تیمی خورد که شباهت بسیاری به پرسپولیس خودش داشت! پرسپولیس هم نه ژاوی دارد، نه بغداد بونجاح و نه حتی لئو سیلوا! نماینده شایسته ایران ۱۲ بازیکن داشت که حالا با اخراج سیامک نعمتی تنها ۱۱ بازیکن بزرگسال قابل اعتنا در اختیار برانکوست. تفاوت پرسپولیس برانکو با کاشیما آنتلرز همین کمبود بازیکن و نیمکت خالی‌تر نماینده کشورمان است. تفاوتی که حتی می‌تواند باعث نگرانی باشد. البته امیدواریم همچون مراحل قبلی بازیکنان جوان پرسپولیس از جمله آدام همتی، احسان علوان زاده و حتی حمیدرضا طاهرخانی بتوانند جای خالی سیامک نعمتی را به خوبی پر کرده یا یار تعویضی تأثیرگذاری در دیدار برگشت مقابل کاشیما باشند.