به گزارش خبرورزشی، قطعاً کسی نیست که نداند «شنبه ۸ آذر ۱۳۷۶» در ورزشگاه کریکت ملبورن استرالیا چه گذشت و چطور معجزه شد تا ایران با عبور از شاگردان تری ونبلز به اولین جام جهانی بعد از انقلاب برسد (اینجا ببینید) . اهمیت این صعود هم به خاطر «اولین» بودنش بود و هم به خاطر نسل طلایی که نمی‌شد جام جهانی نروند. از همه مهم‌تر نحوه «دراماتیک» صعود ما که اول رکورد شکستیم و بعد دقیقه ۹۰ صعود مستقیم را به عربستان دادیم و بعد پلی‌آف آسیا را به ژاپن تا سرانجام کارمان به ۱۷ بازی برسد. در اولین دوره‌ای که ۳۲ تیم (به جای ۲۴ تیم) به جام جهانی می‌رسیدند و بلیت سی و دوم لحظه‌ای به ما رسید که کمتر از چند روز تا قرعه‌کشی باقی بود! درست مثل مسافری که روی بوفه به مقصد برسد و میلیون‌ها مستقبل داشته باشد.
این از ضعف مسئولان و مدیران ماست که ۸ آذر شد شناسنامه و تاریخ تولد فوتبال ما یا به دلایلی که گفتیم این روز مهم شد؟ آن شادی خیابانی سر ظهر که حتی سینمایی هم شد... هر چه بود، ۸ آذر وارد حافظه ذهنی مردم ما شده و نمی‌توانیم از آن به سادگی بگذریم. صدالبته برای نسل امروز هم که آن روز را درک نکردند، نوشتن از آن حس و حال ممکن نیست و هنوز کلمات مناسب برای رساندن واقعیت در هیچ زبانی ابداع نشده است.
پس فقط به رسم روزنامه‌نگاری می‌توانیم بنویسیم که در تهران یک- یک کردیم. در بازی برگشت ظرف ۱۰ دقیقه لااقل ۱۰ گل نخوردیم و بعد ۲ بر صفر عقب افتادیم. عابدزاده پشتک زد و آن «دیوانه دوست‌داشتنی» تور را پاره کرد... و سپس دقیقه ۷۱ و فرار تهامی و بعد دقیقه ۷۴ و اولین پاس گل عمر علی دایی و فرار خداداد...
آن روز ایران با این ۲-۵-۳ تحت رهبری وی‌یرا به زمین رفت: احمد عابدزاده (کاپیتان)، محمد خاکپور، افشین پیروانی و مهدی پاشازاده (مدافعان)، نعیم سعداوی و رضا شاهرودی (پیستون‌ها)، حمید استیلی، مهدی مهدوی‌کیا و کریم باقری (هافبک‌ها) و زوج علی دایی- خداداد عزیزی. دقیقه ۵۲ منصوریان جای شاهرودی آمد. دقیقه ۷۰ تهامی جانشین سعداوی شد و دقیقه ۸۵ که ۲-۲ بودیم، خودش بیرون آمد تا اکبر استاداسدی به زمین برود. با آن بند کفش بستن تاریخی و کارتی که به همراه خاکپور و مهدوی‌کیا از ساندرو پوهل مجاری گرفت!
