خبرورزشی / آرتین زهرابی: از آنچه نامش نوشتن درباره مرگ است بدم می آید. هر آنچه در این زمینه می بینیم، مشتی خزعبلات است که فقط جلوه ای شاعرانه دارد.
از این جمله هم هیچ دل خوشی نداریم؛ «فقدان ایرج دانایی فرد در فوتبال ایران احساس خواهد شد.»
چی احساس خواهد شد برادر؟
مگر احساسی هم در این میان باقی مانده؟ این همه سال از دانایی فرد خبر نداشتیم؛ خب این مرگ هم روی تمام آن سال های هدر رفته...
در لحظاتی که می توانستیم از تجربه ایرج دانایی فرد و اعتبار بی پایان او در این فوتبال استفاده کنیم چه کردیم؟
ما فراموشکاران عالم هستی، حتی یک سراغ هم از ایرج نگرفتیم! حالا یادمان افتاده که فوتبال ایران بابت فقدان او احساس تنهایی خواهد کرد؟
رها کردن غفور جهانی به حال خود، بی اعتنایی به حسن روشن و سراغ نگرفتن از اصغر شرفی و ده ها چهره دیگر، کاری است که ما سال هاست بی رودربایستی انجامش داده ایم.
ما برای زنده گان هیچ حرفی نداریم اما در مرثیه سرایی برای مرده گان، تبحری خاص پیدا کرده ایم؛
عجیب در تسلیت گفتن پیشتازیم. خیلی غریب در این گونه مواقع حماسه می سازیم اما تاریخ فراموش نخواهد کرد که برای ایرج دانایی فرد در تمام این سال ها هیچ کاری نکردیم؛ لعنت به ما که هرگز یادی هم از او نکردیم.
حالا پررو پرو مشغول نوشتنیم؛ بر پدر این انشاء های دبستانی بیاید؛ ذات ایرانی ما همیشه داغدار چنین لحظاتی بوده است. صبر کردیم و صبر کردیم تا در سال هایی که سراغ گرفتن دل می خواست، خود ایرج دانایی فرد بدون این که ما دعوتش کرده باشیم به ایران بیاید و در خاک وطن جان بدهد.
حالا دیگر هیچ حقی بر ما مترتب نیست. اگر این اخلاق گند خود را عوض نمی کنیم، لطفا سکوتی حقارت بار کنیم و تمام!