خبرورزشی / آرتین زهرابی: امروز وقتی مصاحبههای ملیپوشان که بیرون ساختمان پک، در شرایطی که لبخند تلخی میزدند و با خبرنگاران گفتوگو میکردند را دیدیم دلمان به حال این فوتبال سوخت.
فوتبالی که هر روزش شده فحاشی و ناسزا گفتن طرفداران این مربی و آن بازیکن به هم، در حالی که در ظرف استوانهای شکل این فوتبال نگونبخت، حتی یک قطره آب هم نیست.
تیم ملی ایران دوباره با کمترین حمایت مسئولان، در اوج بیتوجهی و جنگهای بیسابقه داخلی، با کمترین بازیهای تدارکاتی به جام ملتهای آسیا اعزام میشود. هشدارهای مسئولانه و البته تکراری همه ملیپوشان نیز چنان که انتظارش میرفت، بر دل آنهایی که باید صدایشان را میشنیدند اثر نکرد.
عراق و عربستان با برزیل و آرژانتین بازی کردند، ژاپن پدر بازیهای تدارکاتی را درآورد و قطر که همیشه سایه مسئولان ورزش این کشور بالای سر تیم ملی است در اوج آمادگی به جام ملتها سفر میکند. از استرالیا و کره جنوبی و عربستان هم حرف بزنیم؟ کدامیک از این تیمها مثل ما بودند؟
ملیپوشان ایران میگویند دیگر حرفی نداریم؛ ما به مردم ایران و انرژی بینهایت آنها دلبستهایم.
نمیخواهیم بگوییم پناه بردن به مردم نوعی استیصال است (که مردم همیشه حرف اول و آخر را میزنند) اما تیمی که در فوتبال احساس تنهایی کند یعنی مخاطرهای بزرگ تهدیدش میکند؛ مخاطرهای که البته در طول این سالها برای ما عادی شده است!
تلخ و گزنده است حرف مردانی که لایق توجه و احترام بیشتر بودند اما هر طور که محاسبه کنید هیچ چیز ماورای انرژی و شوری که مردم در فوتبال ملی تکثیر میکنند نیست. ما در تمام ادوار گذشته همین اتفاقات را تجربه کردهایم؛ در جام جهانی ۲۰۱۴ با هم بودیم، در جام ملتهای قبلی که در استرالیا برگزار شد کنار هم قرار گرفتیم، در جام جهانی روسیه، ایرانیها گل کاشتند... این بار هم در امارات، ملیپوشان در انتظار حضور دلگرمکننده هموطنان خوب و مهربانشان هستند...