خبرورزشی/مهری رنجبر؛ مهدی سهرابی، رکابزن باتجربه قید رقابت‌های قهرمانی آسیا را زد. با انصراف او، حسین ناطقی به جایش مسافر اندونزی شد. او به سختی سرمربی را مجاب کرد تا از لیست مسافران اندونزی برای قهرمانی آسیا حذفش کند. اتفاقی که خیلی‌ها آن را فداکاری می‌دانند، اما خودش نه. سهرابی ترجیح می‌دهد تیمی جوان و باانگیزه در اندونزی با آسیایی‌ها رقابت کند و از طرفی معتقد است نرفتنش مشکل‌ساز نمی‌شود.
* شما انصرف دادی تا حسین ناطقی به قهرمانی آسیا برود؟
اصلاً بحث ناطقی نبود که او برود و من بروم یا من نروم و او برود. ما ۶ نفر اردونشین بودیم که در جو رفاقتی با هم تمرین می‌کردیم. هر ۶ نفرمان هم آماده بودیم، اما من دیدم بهتر است برای قهرمانی آسیا تیم جوان باشد. از طرفی برای اینکه حاشیه و انتخابی هم نباشد و همه فکر و ذکر بچه‌ها هم برای مسابقه و نتیجه خوب بماند، ترجیح دادم کنار بکشم. با اینکه فدراسیون بلیت مرا هم گرفته بود، اما هم با سرمربی صحبت کردم و هم فدراسیون که من نباشم تیم جوان و باانگیزه می‌شود.
* پس فداکاری کردی؟
حرف فداکاری نیست. من فقط خودم را راحت کشیدم کنار تا سرمربی تیم در جو بدی قرار نگیرد و با انتخابی کارش سخت نشود چراکه ما با محمود پراش سرمربی تیم رفاقت ۲۰ ساله داریم. ترجیح دادم تا سرمربی تیمش را در کمال آرامش انتخاب کند و رکابزنان مشکلی برای مسابقه نداشته باشند. از طرفی من ۲۰ سال تمام این مسابقه‌ها را رکاب زده‌ام و با یک بار نرفتنم هم مشکلی پیش نمی‌آید. حتی سرمربی را به زور مجبور کردم تا با انصرافم موافقت کند.
* انصراف از قهرمانی آسیا ریسک بزرگی بود چراکه تیم نتیجه نگیرد همه انتقادات به شما می‌شود.
فکر نکنم این‌طوری باشد. من آرزوی موفقیت برای تیم دارم چراکه اگر نتیجه بگیرد، موفقیت برای دوچرخه‌سواری است و خدای ناکرده ناکام بماند هم به ضرر دوچرخه‌سواری است. با اینکه مدت تمرین تیم دو ماه بود، اما سرمربی تیم زحمت زیادی کشید تا تیم برای قهرمانی آسیا آماده شود.
* ظاهراً مشکلات و کمبود‌های دوچرخه‌سواری تمامی ندارد.
دقیقاً تیم ما دو ماهه و بدون هیچ مسابقه‌ای آماده شده و تنها مسابقه اش بازی‌های آسیایی بود. در حالی که تیم‌های هنگ‌کنگ، ژاپن و قزاقستان تا قبل از قهرمانی آسیا در چهار ورلدکاپ و مسابقات مختلف پا زده‌اند. البته با این وضعیت اقتصادی و بی‌پولی نمی‌شود خیلی از فدراسیون برای جبران کمبود‌ها توقع داشت.
* چطور؟
مهم‌ترین مشکل دوچرخه‌سواری پیست چوبی است. آن موقع که تیم ملی ایران، روی بورس بود و بهترین نتایج را می‌گرفت، وضعیت دلار این‌طور نبود و شرایط اقتصادی بهتر از حالا بود و باشگاه‌های دوچرخه‌سواری زیاد بودند، هیچ اتفاقی نیفتاد چه برسد به حالا با این شرایط اقتصادی و نابودی باشگاه‌ها، حالا که دیگر دوچرخه‌سواری مهم نیست. زمان ارزانی دلار برای پیست‌های دوچرخه‌سواری استان‌ها هزینه‌های میلیاردی کردند که قبل از افتتاح متروکه شدند. هیچ کدام از پیست‌ها اصولی نبود و تنها سرهم کردند در حالی که می‌شد با همان دلار هزار یا دو هزار تومانی بهترین پیست چوبی دنیا را بسازند، اما بدون مدیریت این بلا سر دوچرخه‌سواری آمد. باشگاه‌ها منحل شده‌اند. با گرانی ارز حالا بودجه فدراسیون یک‌سوم شده آن زمان چه انتظاری باید از فدراسیون داشته باشیم؟ البته ما بهانه نمی‌گیریم و با حداقل امکانات بهترین نتیجه را می‌گیریم.
* پس باید منتظر مدال رکابزنان در قهرمانی آسیا باشیم؟
به نظرم بچه‌ها با مدیریت، رکابزنی با فکر و استفاده از تجربیات‌شان می‌توانند مدال بگیرند چراکه انگیزه خوبی دارند. با این حساب ما شانس مدال در ۶ رشته را داریم. هرچند قبلاً ماده چهار کیلومتر تیمی را نابوده کرده بودند. رشته‌ای پایه که حتی می‌تواند مواد دیگر دوچرخه‌سواری را هم تغذیه کند. خدا را شکر دوباره با حضور پراش استارتش زده شد. فکر نمی‌کنم در اندونزی نتیجه بگیرد، اما کم‌کم در سال‌های آینده باید منتظر نتیجه اش باشیم چراکه ما همیشه جزو تیم‌های اول آسیا بوده‌ایم و حالا هم فکر می‌کنم چهارم، پنجم شویم. در اسکراچ، اومینیوم، مدیسون و کایرین می‌توانیم نتیجه بگیریم.
* شما انصرف دادی تا حسین ناطقی به قهرمانی آسیا برود؟
اصلاً بحث ناطقی نبود که او برود و من بروم یا من نروم و او برود. ما ۶ نفر اردونشین بودیم که در جو رفاقتی با هم تمرین می‌کردیم. هر ۶ نفرمان هم آماده بودیم، اما من دیدم بهتر است برای قهرمانی آسیا تیم جوان باشد. از طرفی برای اینکه حاشیه و انتخابی هم نباشد و همه فکر و ذکر بچه‌ها هم برای مسابقه و نتیجه خوب بماند، ترجیح دادم کنار بکشم. با اینکه فدراسیون بلیت مرا هم گرفته بود، اما هم با سرمربی صحبت کردم و هم فدراسیون که من نباشم تیم جوان و باانگیزه می‌شود.
* پس فداکاری کردی؟
حرف فداکاری نیست. من فقط خودم را راحت کشیدم کنار تا سرمربی تیم در جو بدی قرار نگیرد و با انتخابی کارش سخت نشود چراکه ما با محمود پراش سرمربی تیم رفاقت ۲۰ ساله داریم. ترجیح دادم تا سرمربی تیمش را در کمال آرامش انتخاب کند و رکابزنان مشکلی برای مسابقه نداشته باشند. از طرفی من ۲۰ سال تمام این مسابقه‌ها را رکاب زده‌ام و با یک بار نرفتنم هم مشکلی پیش نمی‌آید. حتی سرمربی را به زور مجبور کردم تا با انصرافم موافقت کند.
* انصراف از قهرمانی آسیا ریسک بزرگی بود چراکه تیم نتیجه نگیرد همه انتقادات به شما می‌شود.
فکر نکنم این‌طوری باشد. من آرزوی موفقیت برای تیم دارم چراکه اگر نتیجه بگیرد، موفقیت برای دوچرخه‌سواری است و خدای ناکرده ناکام بماند هم به ضرر دوچرخه‌سواری است. با اینکه مدت تمرین تیم دو ماه بود، اما سرمربی تیم زحمت زیادی کشید تا تیم برای قهرمانی آسیا آماده شود.
* ظاهراً مشکلات و کمبود‌های دوچرخه‌سواری تمامی ندارد.
دقیقاً تیم ما دو ماهه و بدون هیچ مسابقه‌ای آماده شده و تنها مسابقه اش بازی‌های آسیایی بود. در حالی که تیم‌های هنگ‌کنگ، ژاپن و قزاقستان تا قبل از قهرمانی آسیا در چهار ورلدکاپ و مسابقات مختلف پا زده‌اند. البته با این وضعیت اقتصادی و بی‌پولی نمی‌شود خیلی از فدراسیون برای جبران کمبود‌ها توقع داشت.
* چطور؟
مهم‌ترین مشکل دوچرخه‌سواری پیست چوبی است. آن موقع که تیم ملی ایران، روی بورس بود و بهترین نتایج را می‌گرفت، وضعیت دلار این‌طور نبود و شرایط اقتصادی بهتر از حالا بود و باشگاه‌های دوچرخه‌سواری زیاد بودند، هیچ اتفاقی نیفتاد چه برسد به حالا با این شرایط اقتصادی و نابودی باشگاه‌ها، حالا که دیگر دوچرخه‌سواری مهم نیست. زمان ارزانی دلار برای پیست‌های دوچرخه‌سواری استان‌ها هزینه‌های میلیاردی کردند که قبل از افتتاح متروکه شدند. هیچ کدام از پیست‌ها اصولی نبود و تنها سرهم کردند در حالی که می‌شد با همان دلار هزار یا دو هزار تومانی بهترین پیست چوبی دنیا را بسازند، اما بدون مدیریت این بلا سر دوچرخه‌سواری آمد. باشگاه‌ها منحل شده‌اند. با گرانی ارز حالا بودجه فدراسیون یک‌سوم شده آن زمان چه انتظاری باید از فدراسیون داشته باشیم؟ البته ما بهانه نمی‌گیریم و با حداقل امکانات بهترین نتیجه را می‌گیریم.
* پس باید منتظر مدال رکابزنان در قهرمانی آسیا باشیم؟
به نظرم بچه‌ها با مدیریت، رکابزنی با فکر و استفاده از تجربیات‌شان می‌توانند مدال بگیرند چراکه انگیزه خوبی دارند. با این حساب ما شانس مدال در ۶ رشته را داریم. هرچند قبلاً ماده چهار کیلومتر تیمی را نابوده کرده بودند. رشته‌ای پایه که حتی می‌تواند مواد دیگر دوچرخه‌سواری را هم تغذیه کند. خدا را شکر دوباره با حضور پراش استارتش زده شد. فکر نمی‌کنم در اندونزی نتیجه بگیرد، اما کم‌کم در سال‌های آینده باید منتظر نتیجه اش باشیم چراکه ما همیشه جزو تیم‌های اول آسیا بوده‌ایم و حالا هم فکر می‌کنم چهارم، پنجم شویم. در اسکراچ، اومینیوم، مدیسون و کایرین می‌توانیم نتیجه بگیریم.
