خبرورزشی/ آرتین زهرابی: اجازه بدهید اسم از هیچ بازیکنی نیاوریم؛ به ویژه بازیکنانی که در حال حاضر برای تیم ملی ایران بازی می کنند و در جام ملت های آسیا حضور دارند.
در روزهایی که تیم ملی نیاز به حمایت و انرژی مثبت مردم دارد، خیلی قشنگ نیست که هر حرفی را بر زبان بیاوریم و با نیش و کنایه، به مصاف آنهایی برویم که لباس تیم ملی را بر تن کرده اند.
این ادعا اما بدان معنا نیست که انتقاد نکنیم یا حق نقد تیم ملی و بازیکنانش را برای افکار عمومی محفوظ ندانیم.
در گذشته، چوب این انتقادها و تقابل های بی مورد را خورده ایم؛ نمونه اش جام جهانی 2006 آلمان و اتفاقاتی که برای چند بازیکن ملی پوش از جمله علی دایی رخ داد. تازه در شرایطی که فضای مجازی خلاصه می شد در حد باز کردن یک ایمیل ساده و امکانات امروزی که به طور مستقیم، بازیکن و مردم را رودرو می کند وجود نداشت.
همه بازیکنان تیم ملی، چه آنهایی که در ترکیب اصلی قرار می گیرند و چه دوستانی که روی نیمکت ذخیره ها نشسته اند طبعا دوست دارند بهترین عملکرد را داشته باشند؛
فوتبال وقتی وارد فاز حرفه ای می شود، یعنی در شرایطی که بازیکنان در یک بازی رسمی به میدان می روند و نام این رقابت ها جام ملت های آسیاست، از عرصه بحث های ساده محله ای و خیابانی و بازی های پلی استیشنی فاصله می گیرد!
بازی کردن مقابل حریفانی که هر کدام داعیه قهرمانی در آسیا را دارند به سادگی حرف ها و بحث های روزمره ما نیست. قرار نیست در یک بازی 10 گل به حریفان خود بزنیم یا هر موقعیتی را به گل تبدیل کنیم. هرگز چنین قاعده و قانونی در فوتبال وجود ندارد.
با این همه می شود از هر کدام از بازیکنان انتقاد کرد؛ در کنار تمام تشویق هایی که می کنیم، این نقدها هستند که می توانند عیب ها را هویدا کنند.
ما در این عرصه و میدان بزرگ با هم دعوا نداریم و می توانیم پس از هر بازی، درباره آن بحث و تبادل نظر کنیم. فقط باید مراقب باشیم که یک مساله کوچک را به بحران تبدیل نکنیم. یک بازیکن ملی پوش را سیبل نکنیم و با بهانه جویی های عجیب به یک یا چند بازیکن حمله نکنیم که این اتفاق یعنی خودزنی...
در روزهایی که تیم ملی نیاز به حمایت و انرژی مثبت مردم دارد، خیلی قشنگ نیست که هر حرفی را بر زبان بیاوریم و با نیش و کنایه، به مصاف آنهایی برویم که لباس تیم ملی را بر تن کرده اند.
این ادعا اما بدان معنا نیست که انتقاد نکنیم یا حق نقد تیم ملی و بازیکنانش را برای افکار عمومی محفوظ ندانیم.
در گذشته، چوب این انتقادها و تقابل های بی مورد را خورده ایم؛ نمونه اش جام جهانی 2006 آلمان و اتفاقاتی که برای چند بازیکن ملی پوش از جمله علی دایی رخ داد. تازه در شرایطی که فضای مجازی خلاصه می شد در حد باز کردن یک ایمیل ساده و امکانات امروزی که به طور مستقیم، بازیکن و مردم را رودرو می کند وجود نداشت.
همه بازیکنان تیم ملی، چه آنهایی که در ترکیب اصلی قرار می گیرند و چه دوستانی که روی نیمکت ذخیره ها نشسته اند طبعا دوست دارند بهترین عملکرد را داشته باشند؛
فوتبال وقتی وارد فاز حرفه ای می شود، یعنی در شرایطی که بازیکنان در یک بازی رسمی به میدان می روند و نام این رقابت ها جام ملت های آسیاست، از عرصه بحث های ساده محله ای و خیابانی و بازی های پلی استیشنی فاصله می گیرد!
بازی کردن مقابل حریفانی که هر کدام داعیه قهرمانی در آسیا را دارند به سادگی حرف ها و بحث های روزمره ما نیست. قرار نیست در یک بازی 10 گل به حریفان خود بزنیم یا هر موقعیتی را به گل تبدیل کنیم. هرگز چنین قاعده و قانونی در فوتبال وجود ندارد.
با این همه می شود از هر کدام از بازیکنان انتقاد کرد؛ در کنار تمام تشویق هایی که می کنیم، این نقدها هستند که می توانند عیب ها را هویدا کنند.
ما در این عرصه و میدان بزرگ با هم دعوا نداریم و می توانیم پس از هر بازی، درباره آن بحث و تبادل نظر کنیم. فقط باید مراقب باشیم که یک مساله کوچک را به بحران تبدیل نکنیم. یک بازیکن ملی پوش را سیبل نکنیم و با بهانه جویی های عجیب به یک یا چند بازیکن حمله نکنیم که این اتفاق یعنی خودزنی...
