خبرورزشی/ آرتین زهرابی: 12 سال قبل بود. سرافکنده و مغموم از یک جام ملت های تکراری دیگر به ایران برگشته بودیم. سرمربی تیم ملی، امیر قلعه نویی بود که دربرنامه ای مناظره گونه، برابر امیر حاج رضایی، پاسخ سوالات را به سختی و با اکراه می داد.
تلخی  و رودرویی عصبی کننده آن برنامه پس از این همه سال هنوز قلعه نویی را رها نکرده و او همچنان به همان شکست تیم ملی در ضربات پنالتی و حضورش در آن برنامه پر سوال و پر چالش فکر می کند...
نمی دانیم این ویژگی ما ایرانی هاست یا نه اما هر چه هست ما عوض نمی شویم. یعنی در بر همان پاشنه برای ایرانی جماعت می چرخد و هیچ لزومی بر تغییر و تحول نمی بینیم. دوباره یک شکست دیگر در جام ملت های آسیا را تجربه کردیم و باز در همان مسیر غلط گذشته قدم می زنیم.
 همه جای دنیا، باخت ها طعمی گس دارند اما این جا هر شکست لعنتی و مصیبت باری زیر زبان مزه می کند! دوباره به فاصله کوتاهی بعد از آخربن شکست تیم ملی، همه به جان هم افتاده اند.
ما سال هاست این گونه ایم. برای این که مدتی در فوتبال این مردم را سرگرم کنیم به جان هم می افتیم و شیره جان را نوش جان می کنیم. به مرگ همدیگر راضی می شویم و از کوبیدن و دو شقه کردن طرف مقابل لذت می بریم. یک جور بیماری عجیب است؛ اگر دوست دارید به آن لقب سادیسم بدهید!

آنچه در این میان گم شده اما بحث های اصولی و منطقی است؛ این که چرا 43 سال در جام ملت های آسیا قهرمان نمی شویم. چرا با مربیان ایرانی و خارجی توفیقی در این رقابت ها به دست نمی آوریم. چرا همه خاطرات خوب فوتبال ایران را در گذشته ها دفن کرده ایم و هر بار بعد از هر شکستی، همین حرف های تکراری را می زنیم.
ما ملتی شده ایم که خوشی های فوتبال را در گذشته های دور جستجو می کنیم؛ وقتی هم درباره امروز بحث می کنیم باز به دیروز می رسیم. این میزان حسرت خواری فقط متعلق به ماست...
باید شیوه کار را عوض کنیم. ما دیروز با قلعه نویی، دایی، قطبی، کی روش و ده ها مربی دیگر در جام ملت های آسیا شکست خورده ایم. با این وضعیت شک نکنید با مورینیو و گواردیولا هم شکست خواهیم خورد.
این فضای عصبی جای بحث و مناقشه نیست. باید کمی آرام تر شویم و مسیر این فوتبال را به جای چالش های بی مایه امروز تشخیص بدهیم. ما هنوز پس از 43 سال قهرمان نشدن در جام ملت ها نمی دانیم در این فوتبال چه می خواهیم. این خود به تنهایی، مصیبت کمی نیست!