خبرورزشی/جهانگیر کوثری؛ دوران فوتبال است و شریان‌های ورزش را پر کرده‌اند از فوتبال، داخلی و خارجی هم نمی‌شناسند. رونالدو، مسی، نیمار و گاهی هم مودریچ. واژه‌ها و حروف پر شده است از چیپ، هت‌تریک، کلین‌شیت و انصافاً رادیو و تلویزیون هم تا می‌توانند فوتبال پخش می‌کنند و شبکه ورزش که برنامه‌هایش از ورزش لبریز شده و هر چه نیت کنید، برایتان پخش می‌کند و چه عالی گزارشگران جوان و باتجربه هم در سطح بسیار خوبی بازی‌ها را گزارش می‌کنند که باید اذعان داشت آقای علیفر فنی‌ترین آنهاست. مزدک، عادل، جواد و پیمان که جای خود دارند، اما صدا‌های تازه‌ای هم ما را از گزارش راضی می‌کند. در کل از پخش فوتبال به اندازه کافی در تلویزیون لذت می‌بریم و در رادیو نیز دو، سه نفری در سطح عالی‌اند و خیلی‌ها متأسفانه خیلی نازل که اگر گزارش نکنند، بهتر است. خلاصه جو ورزش جو فوتبال است و با سه پیروزی اخیر سه باشگاه ما در لیگ قهرمانان آسیا این التهاب و شور و نشاط بالاتر رفته است. حالا فوتسال و فوتبال ساحلی هم به آن اضافه شده است و بانوان که در خط آغازند و باید برنامه بلندمدت را برای آن‌ها تدوین کرد و از این کلاس آن‌ها را بالا کشید. نوجوانان و جوانان هنوز وضعیت خوبی ندارند و در این زمینه اشتباهات استراتژیکی داریم.
این مقدمه‌چینی طولانی را آوردم تا به تیم المپیک برسم، تیمی که سمبل ناکامی در فوتبال ما شناخته می‌شود و بعد از المپیک ۱۹۷۶ مونترال دیگر نتوانسته‌ایم به المپیک صعود کنیم و هر بار برای آن دلایل واهی آورده‌ایم و سپس هم کمیته ملی المپیک و هم فدراسیون فوتبال از آن عبور کرده‌اند و مسئولیتی بابت آن نپذیرفته‌اند. حتی یک بار کمیته ملی المپیک این تیم را به فدراسیون واگذار کرد و از خیر آن گذشت که چیزی شبیه چشم بستن روی واقعیت بود. برای المپیک ۲۰۲۲ دوباره سوژه تیم امید در تاریکی عدم موفقیت‌هایش به بحث روز تبدیل شده است و شاهد بازی ضعیف آن مقابل عراق بودیم و به عنوان تیم دوم صعود کردیم به مرحله بعد تا شاید این شانس را داشته باشیم که پنجره‌ای به روی ما گشوده شود. رئیس کمیته ملی المپیک برخلاف دوره‌های گذشته از خود عکس‌العمل نشان داده و به نقد آن پرداخت و تنها از یک بُعد عدم همکاری تیم‌ها را دلیل آن دانست و گلایه هم کرد که قصد داریم در روز‌های آینده این مشکل را باز کنیم و با انرژی تمام به آن بپردازیم و آقای صالحی‌امیری را در جریان واقعیت‌های این تیم قرار دهیم.
این مقدمه‌چینی طولانی را آوردم تا به تیم المپیک برسم، تیمی که سمبل ناکامی در فوتبال ما شناخته می‌شود و بعد از المپیک ۱۹۷۶ مونترال دیگر نتوانسته‌ایم به المپیک صعود کنیم و هر بار برای آن دلایل واهی آورده‌ایم و سپس هم کمیته ملی المپیک و هم فدراسیون فوتبال از آن عبور کرده‌اند و مسئولیتی بابت آن نپذیرفته‌اند. حتی یک بار کمیته ملی المپیک این تیم را به فدراسیون واگذار کرد و از خیر آن گذشت که چیزی شبیه چشم بستن روی واقعیت بود. برای المپیک ۲۰۲۲ دوباره سوژه تیم امید در تاریکی عدم موفقیت‌هایش به بحث روز تبدیل شده است و شاهد بازی ضعیف آن مقابل عراق بودیم و به عنوان تیم دوم صعود کردیم به مرحله بعد تا شاید این شانس را داشته باشیم که پنجره‌ای به روی ما گشوده شود. رئیس کمیته ملی المپیک برخلاف دوره‌های گذشته از خود عکس‌العمل نشان داده و به نقد آن پرداخت و تنها از یک بُعد عدم همکاری تیم‌ها را دلیل آن دانست و گلایه هم کرد که قصد داریم در روز‌های آینده این مشکل را باز کنیم و با انرژی تمام به آن بپردازیم و آقای صالحی‌امیری را در جریان واقعیت‌های این تیم قرار دهیم.
