حسرت آن‌ها از سالی به سال دیگر موکول می‌شود. دوباره اکثر طرفدارها در صفحات مجازی خواستار رفتن آلگری شدند؛ همان کسی که بعد از سال ۲۰۰۳ یعنی آخرین فینال یووه قبل از او، با او در فصل ۲۰۱۴-۲۰۱۵ دوباره مزه فینالیست شدن را چشیدند آن هم با تیمی مهجور و کم‌ستاره؛ با پیرلوی پابه‌سن گذاشته و پوگبای جوان. آن فینال را مقهور درخشش ستاره‌های بارسا شدند؛ درخشش مسی، نیمار و البته اینیستا و در نهایت با نتیجه ۳-۱ باختند.
اما دو سال بعد در مرحله یک‌هشتم با سه گل در تورین (دو گل دیبالا و تک‌گل کیلینی) انتقام آن فینال را از بارسلونای آماده که مقابل پاری سن‌ژرمن آن کامبک رویایی را زده بود گرفتند و در بازی برگشت هم بدون حتی یک گل خورده، با نتیجه ۰-۰ و در مجموع ۳-۰ راهی نیمه نهایی و در نهایت فینال شدند. این بار هم یک حریف اسپانیایی، یعنی رئال به فینال رسیده بود.
بازی با حملات یووه آغاز شد اما این رئال بود که با شوت رونالدو که به پای بونوچی برخورد داشت جلو افتاد، گل استثنایی مانژوکیچ کار را به تساوی کشاند اما در نیمه دوم یووه آن یووه نیمه اول نبود و در نهایت با نتیجه ۴-۱ نایب‌قهرمان شد. شایعه‌ی دعوا در رختکن، یا هر چیز دیگری جام از دست رفته را به تورین باز نمی‌گرداند.
سال پیش برای برگشتن به بازی که در زمین رئال ۳ - ۰ جلو بود فقط به یک داور منصف‌تر نیاز داشت، اما باز نشد. داور در دقیقه ۹۳ نقطه پنالتی را نشان داد و رونالدو کار را تمام کرد.
آلگری در این ۵ سال حضور که احتمالا امسال سال آخر اوست، شاید از یوونتوس یک قهرمان اروپایی نساخته باشد اما تیمی ترسناکی ساخته بود که هر حریفی را به چالش می‌کشید، از بایرن گواردیولا تا رئال آنجلوتی و بارسلونای انریکه و البته تانهام پوچتینو. اون شاید همیشه توی قدم آخر کم آورده باشه، اما همون شخصیتی رو به یوونتوس برگردونده که قبل از سقوط یووه به سری ب از این تیم در ذهن داشتیم.
دیشب شاید شب آخر برای تو و بانوی پیر باشد؛ شبی که آنیلی تا صبح گزینه‌های مربی‌گری فصل بعد را در ذهنش مرور می‌کند.
شاید تاریخ درباره تو قضاوت کند. شاید روزی دلمان برای فریادهایت لب خط، پیشانی پر از چروکت و نتایج غیرقابل‌پیشبینی‌ات تنگ شود. اون روز شاید کمی منصفانه‌تر درباره تو صحبت شود، البته بعید می‌دانم ، ما اکثرا زود فراموش می‌کنیم.
پس تا آن روز شب بخیر آقای آلگری.
* ارسالی از رضا معزی
